Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Περί έλξης πλανητών και ανθρώπων




«Της ήρθε στο νου ο ήλιος, οι πλανήτες, οι άλλοι ήλιοι. Ο ήλιος του δικού μας συστήματος δεν έχει σχέση ισότητας με τους πλανήτες του. Αν οι πλανήτες νιώθουν ακατανίκητη έλξη προς αυτόν, είναι επειδή δεν έχουν φως και το παίρνουν απ’αυτόν. Ο ίδιος δεν έχει ανάγκη από την έλξη τους. Αν υποτεθεί ότι εξαφανίζονται οι πλανήτες, εκείνος θα συνεχίσει να είναι πηγή φωτός. Αλλά αν υποτεθεί ότι έρχεται σε επαφή με κάποιον άλλο ήλιο, ίσης ισχύος, τότε θα μπορούσε να βιώσει μια σχέση ισορροπίας και αμοιβαιότητας. Κανένας από τους δυο ήλιους δεν θα χρειαζόταν τον άλλο για να φωτιστεί. Η ένωσή τους θα κατέληγε σε μιαν αύξηση της φωτεινής τους σφαίρας, ποιος ξέρει για ποιόν απώτερο σκοπό.

Η Θ. συνέχισε τους συλλογισμούς της και διέκρινε τριών ειδών έλξεις. Πρώτα, την έλξη ανάμεσα σε δυο αδρανή, παθητικά, σκοτεινά σώματα, όπως π.χ. ανάμεσα σε δυο πλανήτες. Η έλξη τους είναι έλξη ομοιογένειας και η ένωσή τους ένωση δυο αδρανών μονάδων. Έπειτα έρχεται η ετερογενής έλξη ανάμεσα σε δυο ανόμοια σώματα, όπως π.χ η έλξη των αδρανών και σκοτεινών πλανητών προς το φωτεινό σώμα του ήλιου. Και μια τρίτη σχέση ομοιογένειας, ανάμεσα σε δυο φωτεινά σώματα. Το κάθε είδος ένωσης εξυπηρετεί διαφορετικές σκοπιμότητες.

Το πρώτο είναι μάλλον μια άγονη έλξη, αφού πολλαπλασιάζει και αυξάνει το σκότος και την αδράνεια. Τα άτομα αυτά δεν ελκύονται από το φως, δεν ωθούνται από τον πόθο να φωτίσουν το σκοτάδι τους, δεν έχουν μέσα τους τίποτα από τον έρωτα του Ίκαρου για τον ήλιο. Ο έρωτάς τους εξυπηρετεί το σκοτάδι της ύλης, της αδράνειας, της παθητικότητας.
Τα άτομα – πλανήτες, από την άλλη, στρέφονται γύρω από κάποια φωτεινή πηγή, λούζονται στο φως της και δανείζονται ζωή απ’αυτή. Εξαρτώνται από μιαν Αρχή ανώτερη και ισχυρότερή τους.
Ενώ στα φωτεινά άτομα, στα άτομα – πηγές φωτός, ταιριάζει ένας ερωτικός σύντροφος όμοιός τους. Η αυτοτέλειά τους δεν τους επιτρέπει οριστική σχέση παρά μόνο με ένα ον όμοιό τους.»





Σοφία  Άντζακα - Ιερός Γάμος 5








Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015

Η σεξουαλική λειτουργία επιδιώκει την τελειότητα





Το παρακάτω απόσπασμα το παραθέτει η Σοφία στο βιβλίο της "Η αποκατάσταση του Εωσφόρου".






"Μια μέρα ο Λέσλι συνάντησε τη γυναίκα της ζωής του. Την έλεγαν Μάργκαρετ. Ήταν όμορφη και μεγαλύτερή του. Και για κείνην ο Λέσλι ήταν ο άντρας της ζωής της. Μας κάνει εντύπωση η περιγραφή της θηλυκότητάς της, όχι απλώς επειδή έμοιαζε με φιγούρα του 18ου αιώνα, αλλά επειδή η θηλυκότητα της διαφοροποιόταν από την εσωτερική της ακτινοβολία. Όσο γι αυτή την τελευταία ο συγγραφέας παρατηρεί τα παρακάτω:

«… Ήταν μια από κείνες τις γυναίκες που γεννιούνται κάτω από έναν ειδικό συνδυασμό πλανητών χάρη στον οποίο είναι ανοιχτές σε επιδράσεις από τις περιοχές του θαυμαστού και του απίθανου.»

Σ’αυτές ακριβώς τις εσωτερικές περιοχές συναντήθηκαν και έκαναν τους «Ιερούς Γάμους» τους. Αυτές οι ενώσεις κατάγονται από την παρόμοια «ιερογαμία» των Πρωτόπλαστων και μεταφέρουν τους εραστές στον αρχικό Παράδεισο. Μόνον αυτοί οι γάμοι, οι «Ιεροί», είναι πραγματικοί γάμοι.

Οι άλλοι, οι γάμοι από σωματική έλξη και μόνο, από σαρκικό πόθο, είναι άκυροι στην ουσία, επειδή δεν γίνεται καμία διασταύρωση ή σύμμειξη ανάμεσα στους δυο συζύγους. Μένουν βασικά χωρισμένοι και ξένοι.

Έχουμε την υποψία ότι όταν η Βίβλος προστάζει «Ου μοιχεύσης», θα πρέπει να εννοεί, να μην νοθεύσει κανείς την κατάσταση του Ιερού Γάμου. Στο σωματικό γάμο μοιχεία δεν υπάρχει, αφού δεν είναι καθόλου γάμος. Όσο για το γνωστό «ους ο Θεός συνέζευξε άνθρωπος μη χωριζέτω», αναρωτιέται κανείς πόσους συζύγους έχει πραγματικά «συζεύξει» ο Θεός και πόσους ο Διάβολος, αφού η πλειονότητα των «γάμων» στηρίζεται στη σωματική έλξη και μετριούνται στα δάχτυλα οι πραγματικοί γάμοι της ψυχής και του πνεύματος.

Επάνω σ’αυτό το φλέγον ζήτημα, έχει πολλά να μας πει ο Ρόντνευ Κόλλιν στο βιβλίο του «Η Θεωρία των Ουράνιων Επιδράσεων». Από το κεφάλαιο «Το σεξ σαν αναζήτηση της τελειότητας» παραθέτουμε τα παρακάτω αποσπάσματα:

«Εξετάσαμε το σεξ σαν τη λειτουργία εκείνη που, αν λειτουργήσει σωστά, εναρμονίζει ή συντονίζει όλες τις άλλες λειτουργίες του ατόμου. Με άλλα λόγια, έχει τη δυνατότητα να κάνει όλες τις λειτουργίες και διεργασίες να συμφωνήσουν κι έτσι συντονισμένες να πραγματοποιήσουν τις ύψιστες δυνατότητες του διαθέσιμου υλικού.

Αλλά αυτή η συντονιστική ικανότητα έχει και μιαν άλλη πλευρά. Από την ίδια της τη φύση, η σεξουαλική λειτουργία επιδιώκει την τελειότητα. Όχι μόνο επιδιώκει να δημιουργήσει αρμονία ανάμεσα στις άλλες λειτουργίες στον ίδιο τον οργανισμό, αλλά επίσης να συμπληρώσει την κάθε μια από αυτές τις λειτουργίες, να τους δώσει ό,τι τους λείπει, να καλύψει κάθε ανεπάρκεια και έτσι να δημιουργήσει ένα τέλειο σύνολο. Αυτό το τέλειο σύνολο γίνεται με την ανακάλυψη ενός άλλου όντος που να μπορεί να προμηθέψει ακριβώς αυτό που λείπει από τον δικό του οργανισμό, από λειτουργία σε λειτουργία και που, συνδυασμένο μαζί του, θα αποτελέσει τον πλήρη ή τέλειο άνθρωπο. Επομένως, το σεξ είναι κυριολεκτικά η λειτουργία με την οποία, για να θυμηθούμε τον Πλάτωνα, «οι ψυχές αναζητούν ο άλλο μισό από το οποίο χωρίστηκαν τη στιγμή της δημιουργίας.»

(…)

«Από την άλλη, με το σεξ – όταν είναι αγνό και όχι διεστραμμένο – μπορούν οι άνθρωποι να καταλάβουν τους μεγαλύτερους νόμους του σύμπαντος άμεσα και δικαιωματικά, θα λεγε κανείς. Με αυτή τη δύναμη, αν την σεβαστούν, μπορούν να διακρίνουν τι είναι καλό και τι κακό για τους ίδιους. Με αυτή τη δύναμη, αν τους αφήσουν να τους διδάξει, μπορούν να οδηγηθούν στο δρόμο της ανθρώπινης ανάπτυξης, περνώντας μέσα από όλους τους τύπους μέχρι την τελειότητα. Με αυτή τη δύναμη, αν διαλύσουν ό,τι αρνητικό μπορεί να την επηρεάσει, τους επιτρέπεται να γευτούν, σε σύντομες στιγμές και σε μια συνάρτηση, εκείνες τις καταστάσεις της έκστασης και της ενότητας που ανήκουν στη φύση της ανώτερης συνείδησης.»

«Με το αγνό σεξ, ο συνηθισμένος άντρας μπορεί να κερδίσει, σε μια στιγμή, αυτό που ο ασκητής το πετυχαίνει ύστερα από χρόνια αυταπάρνησης, αυτό που ο άγιος προσεύχεται μιαν ολόκληρη ζωή για να το νιώσει. Αλλά μόνο με την προϋπόθεση ότι προσεγγίζει το σεξ ήδη ελεύθερος από φόβο, από βιαιότητα και από απληστία. Επίσης με την προϋπόθεση ότι δεν θα αρνηθεί μετά, ό,τι έμαθε με το σεξ, αλλά ότι αντίθετα θα αφήσει την κατανόηση που κέρδισε με το σεξ να διαπεράσει όλες τις πλευρές της ζωής τους, να τις μαλακώσει, να τις εναρμονίσει και να τις πλουτίσει.»

«Για τον άντρα, η γυναίκα πρέπει να είναι η υπόμνηση του τόπου της προέλευσής του. Για τη γυναίκα, ο άντρας, πρέπει να είναι η υπόμνηση του τελικού προορισμού της. Και οι δυο μαζί πρέπει να θυμίζουν, ο ένας στον άλλο την αρχή και το τέλος, το όλο και την τελειότητα.»


Η αποκατάσταση του Εωσφόρου










Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015

Το όραμα για το ανδρόγυνο βρέφος





"Το σώμα της ήταν γυμνό από τη μέση και πάνω, αφήνοντας ακάλυπτη τη στέρνα στο στήθος της. Τα χέρια της κρέμονταν σαν παράλυτα στα πλάγια του στενού κλιναριού. Το πρόσωπό της κάτωχρο, τα μάτια σφαλιστά. Τα μαλλιά της μαζεμένα πίσω, δεμένα με φαρδιά ταινία. Θα τη νόμιζε κανείς νεκρή, τόσο ακίνητη ήταν. Η αίθουσα φωτιζόταν από μια δάδα που δεν έπαιζε τη φλόγα της ούτε σχημάτιζε φωτοσκιάσεις.
Ξαφνικά, εμφανίστηκαν δυο όντα με ανθρώπινο σχήμα. Ένας άντρας, μια γυναίκα. Φορούσαν Μεσαιωνικά ρούχα. Στο κεφάλι του άντρα δέσποζε ένα μυτερό κάλυμμα με έμβλημα τον Ήλιο. Η γυναίκα φορούσε ένα στρογγυλό, φουσκωτό κάλυμμα, με έμβλημα το μισοφέγγαρο. Με τελετουργικές κινήσεις ήρθαν και στάθηκαν ο ένας στα δεξιά και ο άλλος στα αριστερά της ακίνητης Θ.
Απόθεσαν στο κορμί της, αυτός ένα χρυσό όργανο σε σχήμα τροχού κι εκείνη ένα ασημένιο όργανο σε σχήμα δρεπανιού. Έκαναν το σημείο του σταυρού στα μέτωπά τους και επάνω στο στέρνο – στέρνα της Θ. Με συντονισμένες κινήσεις γύμνωσαν εκείνος το δεξί κι εκείνη το αριστερό χέρι, μέχρι τον αγκώνα. Ύψωσαν τα χέρια τους επάνω από τη στέρνα. Ο άντρας άπλωσε το αριστερό του χέρι και πήρε το ασημένιο δρεπάνι. Η γυναίκα άπλωσε το δεξί της χέρι και πήρε τον χρυσό τροχό. Με ταυτόχρονες κινήσεις έφεραν τα όργανα στις αρτηρίες τους. Τις άνοιξαν. Το αίμα άρχισε να τρέχει. Από τον άντρα κατακόκκινο, από τη γυναίκα βαθυκύανο. Τα ζαφειρένια μάτια του Δ. παρακολουθούσαν, με πετρωμένο βλέμμα, τη μυητική σκηνή. Το αίμα τους έπεσε επάνω στο μαργαριτάρι, μέσα στη στέρνα. Υψώθηκε ένα σύννεφο ατμού που πύκνωνε βαθμιαία.

«Προσφέρω το αίμα μου θυσία στην εξανθρώπισή μου,» είπε με βαριά φωνή το ον με την αντρική μορφή.
«Προσφέρω το αίμα μου θυσία στην εξανθρώπισή μου,» είπε με μεταλλική φωνή το ον με το γυναικείο σχήμα.
«Προσφέρουμε το αίμα μας θυσία για τη γέννηση του Θείου Ανδρόγυνου Βρέφους,» είπαν κι οι δυο μαζί.

Πυκνά σύννεφα ατμού τύλιξαν και τις δυο μορφές. Όταν καθάρισε η ατμόσφαιρα, αυτοί έλειπαν από την αίθουσα. Η Θ. ήταν ακόμα ακίνητη, χλωμή σαν λείψανο. Ο Δ. πλησίασε στις μύτες των ποδιών του. Έσκυψε επάνω από τη στέρνα. Το μαργαριτάρι είχε αυξηθεί σε όγκο. Η αύρα που ανάδινε ήταν πολύ πιο έντονη τώρα. Ένιωσε μια ζάλη. Έκλεισε τα μάτια. Νόμισε ότι θα λιποθυμούσε. Όταν συνήλθε είδε τη Θ. να του χαμογελάει με αθώο βλέμμα. Κρατούσε ένα ποτήρι με νερό στο χέρι. Το άλλο χέρι της ήταν βρεγμένο. Το φερε στο πρόσωπό τους και τον δρόσισε.

«Ευτυχώς, δεν ήταν τίποτα, μια μικρή ζάλη. Πιες μια γουλιά να συνέλθεις. Τι λες, πάμε; Είναι κιόλας αργά.»
Χωρίς μιλιά, ο Δ. την ακολούθησε. Έξω από το σπίτι της έδωσαν τα χέρια με μια νέα αίσθηση επικοινωνίας."



Ιερός Γάμος  2





Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2015

Η παράξενη ζωή του Ιβάν Οσοκίν - απόσπασμα






«Πέστε μου,» λέει, «είναι αλήθεια ότι σας είχα επισκεφτεί ξανά;»

«Είναι αλήθεια,» λέει ο μάγος.

«Και σας είχα ζητήσει το ίδιο πράγμα;»

«Ναι.»

«Και θα ξανάρθω;»

«Αυτό δεν είναι και τόσο βέβαιο. Ίσως να θέλεις να ρθεις, αλλά να μη μπορείς. Αυτά τα προβλήματα έχουν πολλές πλευρές που ακόμα δεν τις γνωρίζεις. Ίσως να συναντήσεις απροσδόκητες δυσκολίες. Ένα πράγμα μόνο μπορώ να πω με βεβαιότητα. Οι συνθήκες μπορεί να αλλάξουν, αλλά δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι εσύ θα καταλήξεις στην ίδια απόφαση. Σ’αυτό, δεν μπορεί να υπάρξει καμιά διαφορά και καμιά αλλαγή.»

«Μα αυτό δεν είναι παρά γύρισμα σ’έναν τροχό!» λέει ο Οσοκίν. «Είναι μια παγίδα!»

Ο γέρος χαμογελάει.
«Καλέ μου φίλε,» λέει, «αυτή η παγίδα λέγεται ζωή. Αν θέλεις να κάνεις άλλη μια φορά το πείραμα, είμαι στη διάθεσή σου. Αλλά σε προειδοποιώ, δεν πρόκειται να αλλάξεις τίποτα. Το μόνο που θα κάνεις είναι να χειροτερέψεις την κατάσταση.»

«Ακόμα κι αν θυμάμαι τα πάντα;»

«Ακόμα κι αν θυμάσαι τα πάντα. Πρώτα απ’όλα, γιατί δεν θα διατηρήσεις αυτή τη μνήμη για πολύ. Θα είναι πολύ οδυνηρή και συ ο ίδιος θα θέλεις να την ξεφορτωθείς και να ξεχάσεις. Και τότε θα ξεχάσεις. Έπειτα, ακόμα κι αν θυμάσαι, αυτό δεν θα σε βοηθήσει σε τίποτα. Θα θυμάσαι, αλλά θα εξακολουθείς να κάνεις τα ίδια.»

«Μα αυτό είναι τρομερό,» λέει ο Οσοκίν. «Δεν υπάρχει διέξοδος;»

Τον πιάνει μια νευρική τρεμούλα γι’αυτό δεν μπορεί και πάλι να μιλήσει. Σ’αυτή τη σκέψη, υπάρχει η παγωνιά του τάφου. Νιώθει ότι αυτός είναι ο φόβος του αναπόφευκτου, ο φόβος του εαυτού του, εκείνου του εαυτού απ’όπου δεν υπάρχει διαφυγή… θα είναι πάντα ο ίδιος και όλα θα είναι τα ίδια.

Εκείνη τη στιγμή, ο Οσοκίν καταλαβαίνει ότι αν γυρίσει πίσω έτσι όπως είναι, όλα θα ακολουθήσουν την ίδια πορεία όπως και πριν. Θυμάται καθαρά όλη την αλυσίδα των γεγονότων στο σχολείο και μετά, όταν συνέβησαν θαρρείς μηχανικά, όπως σε μια μηχανή η κίνηση ενός τροχού κάνει κάποιον άλλο τροχό να κινηθεί. Ταυτόχρονα, όμως, νιώθει ότι δεν μπορεί να δεχθεί την κατάσταση έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, δεν μπορεί να εγκαταλειφθεί στην ιδέα ότι έχασε τη Ζινάϊντα, ούτε στη σκέψη ότι όλα έγιναν από δικό του λάθος.

Ο Οσοκίν και ο μάγος σωπαίνουν.
«Τι να κάνω λοιπόν;» ρωτάει τελικά ο Οσοκίν σαν σε ψίθυρο.

Ακολουθεί μια μακρόσυρτη σιωπή.
«Καλέ μου φίλε,» λέει ο μάγος, σπάζοντας τη σιωπή. «Αυτές είναι οι πρώτες λογικές λέξεις που άκουσα από σένα από τότε που πρωτογνωριστήκαμε.

«Ρωτάς τι να κάνεις. Άκουσέ με προσεκτικά. Αυτά που θα σου πω, λέγονται σ’έναν άνθρωπο μόνο μια φορά στη ζωή του και τότε ακόμα μόνο σε ελάχιστους. Αν ο άνθρωπος δεν καταλάβει, αυτό είναι δικό του λάθος. Δεύτερη φορά δεν λέγονται. Έρχεσαι εδώ, παραπονείσαι και ζητάς ένα θαύμα. Και, όταν μπορώ, κάνω αυτό που μου ζητάς, γιατί θέλω ειλικρινά να σε βοηθήσω. Προσπάθησε τώρα να καταλάβεις γιατί τίποτα δεν άλλαξε και γιατί δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Κατάλαβε ότι μπορώ να εκπληρώσω μόνο τις επιθυμίες σου, μόνο εκείνο που μου ζητάς. Δεν μπορώ να σου δώσω τίποτα από δική μου πρωτοβουλία. Αυτό είναι νόμος Ακόμα κι αυτά που σου λέω τώρα, μπορώ να τα λέω μόνο επειδή με ρώτησες τι να κάνεις. Αν δεν είχες ρωτήσει, δεν θα μπορούσα να μιλήσω:

«Μπορώ να προσθέσω και κάτι άλλο στα παραπάνω. Αν γυρίσεις τώρα, όλα θα είναι τα ίδια όπως πριν ή χειρότερα. Δεν θα μπορέσεις π.χ. να με συναντήσεις. Πρέπει να καταλάβεις ότι οι ευκαιρίες είναι περιορισμένες. Κανείς δεν έχει απεριόριστες ευκαιρίες. Και ποτέ δεν ξέρεις πότε εξάντλησες την τελευταία σου ευκαιρία. Από την άλλη, αν συνεχίσει να ζεις, ίσως κάτι μπορέσει να αλλάξει αρκετά για να σε βοηθήσει να ξεκινήσεις διαφορετικά την επόμενη φορά.»

«Αξίζει να ζήσει κανείς γι’αυτό;»

«Αυτό είναι δική σου υπόθεση. Εσύ πρέπει να αποφασίσεις. Αλλά μην ξεχνάς ένα πράγμα. Αν γυρίσεις πίσω έτσι τυφλός όπως είσαι, θα ξανακάνεις τα ίδια και η επανάληψη όλων όσων έγιναν πριν θα γίνουν όπως πριν. Με ρωτάς τι να κάνεις. Σου απαντώ: Ζήσε. Είναι η μοναδική σου ευκαιρία.»

«Αν σκεφτείς προσεκτικά, θα βρεις στα λόγια μου ό,τι χρειάζεσαι. Αλλά αν εξακολουθείς να θέλεις να ξαναγυρίσεις πίσω, θα σε στείλω πίσω ακόμα και στην ημέρα της γέννησής σου, αν το επιθυμείς. Σε προειδοποιώ, όμως, ότι θα ξανάρθεις εδώ – αν μπορέσεις. Τώρα, αποφάσισε.»

Ο Οσοκίν κάθεται ακίνητος στην πολυθρόνα. Ακολουθεί άλλη μια μεγάλη παύση.
Σκηνές και εικόνες της ζωής του περνούν και πάλι από μπροστά του: το σχολείο – η μητέρα – το Παρίσι – η Ζινάϊντα. Ύψιστε Θεέ, πόσες δυνατότητες είχε και πως τις έχασε, τη μια μετά την άλλη. Και η ζωή έσφιγγε όλο και περισσότερο τον κλοιό της γύρω του, ώσπου βρέθηκε τελικά σε μια στενή σήραγγα χωρίς διέξοδο. Αλλά αν υποτεθεί ότι υπάρχει πραγματικά διέξοδος; Γιατί ο μάγος επιμένει να τον πείσει να ζήσει; Και τι νόημα έχει να γυρίσει πίσω αν θα καταλήξει ξανά στο ίδιο σημείο ή ίσως σε κάτι ακόμα χειρότερο; Τι εννοεί με αυτό ο μάγος; Τι θα μπορούσε να είναι χειρότερο;

«Όταν άρχισα για πρώτη φορά να καταλαβαίνω ότι τα πάντα επαναλαμβάνονται και επιστρέφουν,» λέει από μέσα του ο Οσοκίν, «αυτό μου φάνηκε ενδιαφέρουσα περιπέτεια. Τώρα, όμως, με τρομάζει και νιώθω ότι πρέπει να κάνω τα αδύνατα δυνατά να αναβάλω αυτή την εμπειρία. Η περιπέτεια που με τραβούσε βρίσκεται σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Σε ποια κατεύθυνση, δεν ξέρω ακόμα. Αλλά πρέπει να τη βρώ, πριν ριψοκινδυνέψω μιαν επιστροφή.»

Τελικά, ο Οσοκίν σηκώνει το βλέμμα του.
«Θα ζήσω,» λέει. «Έχετε δίκιο. Ακόμα δεν καταλαβαίνω τίποτα, αλλά εκείνο που βλέπω είναι ότι το να ξαναγυρίσω πίσω δεν είναι διέξοδος.»

Ο μάγος κοιτάζει τον Οσοκίν πολλή ώρα σαν να προσπαθεί να εισδύσει στο μυαλό του.
«Τώρα που είπες ότι θέλεις α ζήσεις,» είπε επιτέλους, «μπορώ να σου πω περισσότερα. Θα’θελα, όμως, πρώτα να σε ρωτήσω, έχεις την εντύπωση πως γνωρίζεις καλά τη Ζινάϊντά σου;»

(…)

«Τι εννοείτε όταν λέτε ότι τίποτα δεν θα αλλάξει;» ρωτάει ο Οσοκίν. «Όλα άλλαξαν ήδη.»
Ο μάγος κουνάει το κεφάλι του και χαμογελάει.

«Καλέ μου φίλε, για άλλη μια φορά ξεγελάς τον εαυτό σου. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Όλα είναι ακριβώς όπως ήταν μέχρι τώρα και όλα θα μείνουν έτσι. Τίποτα δεν μπορείς να αλλάξεις και τίποτα δεν θα αλλάξει.»

«Ο άνεμος γυρίζει ξανά σύμφωνα με τους κύκλους του…
Αυτό που υπήρξε είναι αυτό που θα υπάρξει
Και εκείνο που γίνεται είναι εκείνο που θα γίνει.»

«Ώστε τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει;» ρωτάει ο Οσοκίν.

«Ποτέ δεν είπα ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Είπα ότι δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα και ότι τίποτα δεν θα αλλάξει μόνο του. Σου είπα ήδη ότι για να αλλάξεις κάτι, θα πρέπει  πρώτα να αλλάξεις τον εαυτό σου. Αλλά αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο απ’ό,τι νομίζεις. Απαιτεί συνεχή προσπάθεια για πολύ χρόνο και πολλή γνώση. Δεν μπορείς να κάνεις τέτοια προσπάθεια και δεν ξέρεις καλά – καλά ούτε πώς να ξεκινήσεις. Κανείς δεν μπορεί μόνος του. Οι άνθρωποι επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη. Πρώτα απ’όλα, απλώς δεν ξέρουν ότι κινούνται σε έναν κύκλο. Και αν ακούσουν αυτή την ιδέα, αρνούνται να την πιστέψουν. Αργότερα, αν αρχίσουν να βλέπουν ότι είναι σωστή και αν τη δεχτούν, νομίζουν ότι αυτό είναι αρκετό. Είναι απόλυτα βέβαιοι πως τώρα γνωρίζουν ό,τι είναι ανάγκη να γνωρίζουν και ότι μπορούν να αλλάξουν τα πάντα. Και αμέσως βρίσκουν τσαρλατάνους που τους βεβαιώνουν ότι όλα είναι πολύ απλά και εύκολα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση απ’όλες. Μ’αυτό τον τρόπο, οι άνθρωπο χάνουν τις ευκαιρίες που αποκτούν με πολύ πόνο και κάποτε με μεγάλη προσπάθεια.

Δεν πρέπει να ξεχνάς ότι μπορεί κάποιος να ξέρει πολλά και να μην μπορεί να αλλάξει τίποτα, γιατί η αλλαγή απαιτεί διαφορετική γνώση καθώς και κάτι που δεν το έχετε.»

«Τι είναι αυτό που δεν έχουμε;»

«Αυτή η ερώτηση είναι χαρακτηριστική σου. Όπως όλοι, έτσι και συ νομίζεις ότι μπορείς να γνωρίσεις τα πάντα, όταν στην πραγματικότητα δεν μπορείς να γνωρίσεις τίποτα, ούτε να καταλάβεις τίποτα. Πως μπορώ να σου πω τι είναι, αν δεν υπάρχει για σένα;»

Ο Οσοκίν σωπαίνει.
Ναι, νιώθει ότι ο μάγος έχει δίκιο. Δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα. Ύστερα από τη στιγμιαία του χαρά, τον πιάνει φόβος και αγωνία. Θα ξανακάνει τις ίδιες ανοησίες, θα ξαναχάσει τη Ζινάϊντα.

«Τι χρειάζεται, λοιπόν, για να αναγκάσει κανείς τα πράγματα να αλλάξουν;» ρωτάει. Και περιμένει ότι ο μάγος θα του απαντήσει με μια από κείνες τις ίσως πολύ έξυπνες αλλά, σχεδόν ακατανόητες γι αυτόν φράσεις, όπως π.χ.: Όταν αλλάξεις εσύ, όλα τα άλλα θα αλλάξουν.

Αλλά ο μάγος λέει κάτι που ο Οσοκίν δεν το περίμενε.
«Πρέπει να αντιληφθείς,» λέει ο μάγος, «ότι εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα και ότι πρέπει να ζητήσεις βοήθεια. Και θα πρέπει αυτό να το αντιληφθείς πολύ βαθειά, γιατί το να το καταλάβεις σήμερα και να το ξεχάσεις αύριο, δεν είναι αρκετό. Αυτή η κατανόηση πρέπει να γίνει βίωμά σου.»

«Αλλά τι θα πει να την κάνω βίωμά μου;» ρωτάει ο Οσοκίν. «Και ποιος μπορεί να με βοηθήσει;»

«Εγώ μπορώ να σε βοηθήσω,» λέει ο μάγος. «και το να κάνεις αυτή την κατανόηση βίωμά σου θα πει να θυσιάσεις για χατήρι της κάτι πολύ μεγάλο, όχι απλώς μια φορά, αλλά να συνεχίσεις να κάνεις θυσίες ώσπου να πετύχεις αυτό που θέλεις.»

(…)

«Μπορείς να δώσεις σε κάποιον μόνο αυτό που μπορεί να χρησιμοποιήσει. Και μπορεί να χρησιμοποιήσει μόνο αυτό που για χατήρι του έχει θυσιάσει κάτι. Αυτός είναι ο νόμος της ανθρώπινης φύσης. Αν, λοιπόν, κάποιος θέλει βοήθεια για να αποκτήσει σημαντικές γνώσεις ή νέες δυνάμεις, θα πρέπει να θυσιάσει άλλα πράγματα, που έχουν σημασία γι αυτόν εκείνη τη στιγμή. Πέρα απ’αυτό, μπορεί να πάρει μόνο τόσα όσα έχει θυσιάσει για χατήρι τους. Υπάρχουν πρόσθετες δυσκολίες που οφείλονται σε αυτή την κατάσταση. Δεν μπορεί να ξέρει ακριβώς τι θα πετύχει, αλλά αν αντιληφθεί την απελπιστική του κατάσταση, θα συμφωνήσει να κάνει θυσίες, έστω κι αν δεν γνωρίζει. Και θα το κάνει με χαρά, γιατί μόνο έτσι μπορεί να έχει την ευκαιρία να κερδίσει κάτι το καινούριο ή να αλλάξει τον εαυτό του. Γιατί αν δεν θυσιάσει κάτι, τότε όλα θα παραμείνουν τα ίδια γι αυτόν ή μπορεί μάλιστα να γίνουν χειρότερα.»

«Δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι;» ρωτάει ο Οσοκίν.

«Εννοείς τρόποι που να μην απαιτούν θυσίες; Όχι, δεν υπάρχουν και δεν καταλαβαίνεις τι ρωτάς. Δεν μπορείς να έχεις αποτελέσματα χωρίς αιτίες. Με τις θυσίες σου, δημιουργείς αιτίες. Υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι, αλλά διαφέρουν μόνο στη μορφή, στο μέγεθος και στο τελεσίδικο της θυσίας. Στις περισσότερες περιπτώσεις, ο άνθρωπος πρέπει να απαρνηθεί τα πάντα δια μιας και να μην περιμένει τίποτα.»

(…)

«Είναι και κάτι άλλο που θα πρέπει να σου πω. Οι άνθρωποι που μαντεύουν το ίδιο μυστικό έχουν ορισμένα πλεονεκτήματα και ορισμένα μειονεκτήματα σε σύγκριση με εκείνους που δεν μαντεύουν τίποτα. Το πλεονέκτημά τους είναι ότι μπορούν να διδαχτούν αυτό που οι άλλοι δεν μπορούν και το μειονέκτημά τους είναι ότι ο χρόνος γίνεται πολύ περιορισμένος. Ένας συνηθισμένος άνθρωπος μπορεί να γυρίζει γύρω γύρω στον τροχό και τίποτα να μην του συμβαίνει, ώσπου τελικά εξαφανίζεται.

Και πάλι, υπάρχουν σε αυτό πολλά που δεν τα ξέρεις. Αλλά πρέπει να καταλάβεις ότι, με τον καιρό, ακόμα και η θέση των άστρων αλλάζει ανάμεσά τους και οι άνθρωποι εξαρτώνται από τα άστρα πολύ περισσότερο απ’ό,τι πιστεύουν, αν και όχι με τον ίδιο τρόπο που νομίζουν, αν είχαν ποτέ σκεφτεί καθόλου αυτό το θέμα. Τίποτα δεν μένει το ίδιο μέσα στο χρόνο. Αλλά ο άνθρωπος που έχει αρχίσει να μαντεύει το μεγάλο μυστικό, πρέπει να το χρησιμοποιήσει, διαφορετικά αυτό στρέφεται ενάντιά του. Δεν είναι ένα ασφαλές μυστικό. Όταν κανείς το συνειδητοποιήσει θα πρέπει να προχωρήσει, διαφορετικά θα βουλιάξει. Όταν βρει κανείς το μυστικό ή ακούσει γι αυτό, δεν του μένουν παρά μόνο δυο ή τρεις ή οπωσδήποτε ελάχιστες μόνο ζωές.»



Απόσπασμα από το διήγημα του Πήτερ Ουσπένσκυ «Η παράξενη ζωή του Ιβάν Οσοκίν» σε μετάφραση της Σοφίας Άντζακα. 


Για το ίδιο θέμα διαβάστε και την ανάρτηση : Ιβάν Οσοκίν και η ιδέα της Επαναστροφής








Ιβάν Οσοκίν και η ιδέα της Επαναστροφής




Η Σοφία έχει μεταφράσει (μεταξύ άλλων) και το διήγημα του Ουσπένσκυ «Η παράξενη ζωή του Ιβάν Οσοκίν», το οποίο πραγματεύεται την ιδέα της επαναστροφής/επανεμφάνισης. Η ιδέα της επανάληψης των ζωών, η οποία δεν ταυτίζεται με τη μετενσάρκωση, έχει αναφερθεί από τον Γκουρτζίεφ και τον Ουσπένσκυ, καθώς και από τον Μουραβιέφ (αποσπάσματα θα αναρτηθούν προσεχώς).
Το παρακάτω κείμενο, είναι απόσπασμα από τον (αποκαλυπτικότατο) πρόλογο του βιβλίου «Η παράξενη ζωή του Ιβάν Οσοκίν» από τη Σοφία.










«Ο Πήτερ Ουσπένσκυ θέλησε να παρουσιάσει αδρά και παραστατικά την αγνοούμενη πραγματικότητα της επαναστροφής που παγιδεύει την πλειονότητα των ανθρώπων. Η επαναστροφή δεν είναι ταυτόσημη με την μετενσάρκωση, αφού γεννιέται κανείς ξανά από τους ίδιους γονείς, στον ίδιο τόπο, στην ίδια ιστορική περίοδο και με το ίδιο γένος όπως και στην προηγούμενη, αφού κάνει τα ίδια σφάλματα και περνάει από τις ίδιες καταστάσεις. Όπως είναι φανερό, έχουμε να κάνουμε με έναν τυφλό φαύλο κύκλο σχεδόν χωρίς διέξοδο. Το «σχεδόν», ωστόσο, δηλώνει ότι υπάρχουν ρωγμές εξόδου, αλλά ο άνθρωπος θα πρέπει να τις αναζητήσει για να τις βρει. Και για να τις αναζητήσει θα πρέπει να έχει φθάσει σε σημείο απόγνωσης μέσα στο φαύλο κύκλο που τον περιστρέφει στη δίνη του.

Η απόγνωση αυτή μπορεί να προκληθεί από κάποιο εξωτερικά δυσάρεστο γεγονός ή από την διαπίστωση ότι κάνει κανείς αθέλητα σφάλματα ή από το ότι η ζωή δεν έχει νόημα, ακόμα κι αν όλα πάνε καλά. Μια τέτοια απόγνωση οδηγεί σε αναδρομή της ζωής, σε συνόψιση των γεγονότων και των σφαλμάτων, σε οδυνηρές διαπιστώσεις για την υποτιθέμενη «ελευθερία» δράσης και σε αναζήτηση μιας εξόδου διαφυγής από την κεκτημένη ταχύτητα της μηχανικής επανάληψης των ίδιων ή παρόμοιων καταστάσεων.

Αν ο άνθρωπος νιώθει μέσα του δυο αντίθετες τάσεις, η μια να τον ειδοποιεί να μην κάνει κάτι επειδή θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο, η άλλη, όμως να τον σπρώχνει αδυσώπητα σ’αυτό ακριβώς το αδιέξοδο, αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος ζει ανάμεσα σε δυο κόσμους, σε δυο περιοχές του είναι του. Ωστόσο, η μια έχει τη δυνατότητα να τον παρασύρει σε σφαλερή δράση και να σφυρηλατεί δεσμά γύρω του, ενώ η άλλη δεν έχει τη δύναμη να τον εμποδίσει ή να τον ωθήσει στην επίτευξη του σωστού γι’αυτόν.

Αλλά τι είναι το σφαλερό και τι το σωστό για έναν άνθρωπο;

Σ’ένα πολύ απλό, σχεδόν απλοϊκό επίπεδο, θα μπορούσε να δοθεί η απάντηση ότι, για όσους δεν νιώθουν τον κλοιό του φαύλου κύκλου, το σωστό είναι να κινούνται μέσα σ’αυτόν, να γεννιούνται και να ξαναγεννιούνται μέσα σ’αυτόν, να ζουν τις ίδιες χαρές και τις ίδιες λύπες που προσφέρει. Για όσους ασφυκτιούν μέσα στον κλοιό του και αναζητούν μια θύρα εξόδου, για όσους έχουν νύξεις και προτροπές από μιαν άλλη, αλλά ανίσχυρη περιοχή, σωστό είναι εκείνο που νιώθουν οι ίδιοι σαν σωστό αλλά ανίσχυρο. Και σφαλερό εκείνο που τους παρασύρει σε πράξεις που ξέρουν ότι είναι σφαλερές, αλλά που μια μοιραία δύναμη τους σπρώχνει να τις κάνουν.

Η κατάσταση αυτών των τελευταίων είναι σχεδόν τραγική αν ενταθεί μέσα τους η συνειδητοποίηση των δυο πραγματικοτήτων που ζουν. Λέμε «τραγική», επειδή ενώ θέλουν να ενεργήσουν από την άλλη περιοχή δηλ. σωστά, σε συμφωνία με την κρίση του βαθύτερου είναι τους, γίνονται έρμαια μιας άλλης «βούλησης» που τους χρησιμοποιεί για δικούς της σκοπούς.

Αλλά ποια είναι αυτή η δύναμη που ωθεί τον άνθρωπο σε μια τροχιά ξένη προς τον βαθύτερο εαυτό του; Και τι σκοπούς εξυπηρετεί;
Αυτό το ερώτημα είναι από τα πιο νευραλγικά που μπορεί να υποβάλλει ο άνθρωπος στον εαυτό του. Και από την απάντηση που θα δώσει εξαρτάται και το αν θα γλυτώσει κάποτε από τα σιδερένια γρανάζια της απάνθρωπης μηχανής που τον παγιδεύουν.

Δυστυχώς σ’αυτό ακριβώς το κρίσιμο σημείο, όπου ο άνθρωπος προσπαθεί να δει τι τον έμπλεξε στα γρανάζια, αυτή η ίδια η δύναμη του φαύλου κύκλου, που δεν επιθυμεί την εξέλιξη, του υποβάλλει τις δικές της απόψεις, τις οποίες ο άνθρωπος συνήθως τις υιοθετεί για δικές του, εγκαινιάζοντας έτσι έναν σφαλερό τρόπο διαφυγής, έναν τρόπο που, όπως είναι φυσικό, τον οδηγεί ακόμα βαθύτερα στο φαύλο κύκλο.»


Σοφία Άντζακα - απόσπασμα απο τον πρόλογο του βιβλίου "Η παράξενη ζωή του Ιβάν Οσοκίν".

Για το ίδιο θέμα διαβάστε την ανάρτηση : Η παράξενη ζωή του Ιβάν Οσοκίν - απόσπασμα