«Το ερωτικό ελκύεται αφάνταστα από
τον ωκεανό του Πνεύματος και ποθεί να χυθεί σ’αυτόν, σαν ένα ποτάμι. Όπως τα
νερά ενός ποταμού καταξιώνονται όταν πέσουν στη θάλασσα, όπου αποκτούν την
αρμύρα που τους έλειπε, έτσι και ο
Έρωτας βρίσκει τη δικαίωσή του μόνο αν μετουσιωθεί σε πνεύμα. Έξω από τον
πνευματικό ωκεανό, ο Έρωτας είναι βέβηλος, βιολογικός, δεν ανεβάζει τους δυο
εραστές στην πνευματική περιοχή. Ο Έρωτας είναι, λοιπόν, ένα είδος
αγγελιοφόρου, ένα είδος Ερμή, ένα διάμεσο. Σωστά η Διοτίμα τον χαρακτήρισε «Δαίμονα»,
δηλαδή κάτι ανάμεσα στον Θεό και στον άνθρωπο. Οπωσδήποτε, όμως, μια πνοή από ψηλά
που, κατεβαίνοντας μέσα στην ύλη, προσφέρει μια λαβή στους εραστές για να
πιαστούν και να ανεβούν στις περιοχές του Πνεύματος. Δυστυχώς, όμως, οι εραστές
συνήθως του κόβουν τα φτερά και τον καθηλώνουν στη γη. Δεν δέχονται τις μεσολαβητικές
του υπηρεσίες επειδή αρνούνται το Πνεύμα ή καλύτερα δεν υποπτεύονται καν την
ύπαρξή του. Έτσι μετατρέπουν τον Έρωτα σε δική τους εγωκεντρική υπόθεση. Τον
φυλακίζουν στο φλοιό (σημ. του εγκεφάλου) και τον χάνουν.»
Ιερός Γάμος 5
