Οι υψηλοί στόχοι απαιτούν κάθαρση

Στο βιβλίο «Η αποκατάσταση του Εωσφόρου», ανάμεσα σε άλλα, η Σοφία αναλύει γιατί πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί/ες απέναντι σε συστήματα και θεωρίες  που υπόσχονται εύκολα και γρήγορα αποτελέσματα, χωρίς να εφοδιάζουν τους ανθρώπους με μεθόδους και εργαλεία, τα οποία θα τους βοηθήσουν να γνωρίσουν τον εαυτό τους. Όπως έχει αναφερθεί και σε άλλη ανάρτηση, αν δεν ασχοληθούμε με την αυτογνωσία, αν δεν ελευθερωθούμε από τους νοητικούς προγραμματισμούς, από τη μηχανικότητα σε σκέψη και συμπεριφορά, τα πάθη και τις συνήθειες,  αν δεν αυτοκαθαρθούμε, η ασχολία με τις απόκρυφες γνώσεις επιφέρει ανισορροπίες (σωματικές, διανοητικές, συναισθηματικές, ψυχολογικές). 

Σε αυτή τη διαδικασία όμως, ο άνθρωπος χρειάζεται καθοδήγηση από κάποιο άνθρωπο που να έχει εκείνος πρώτα περάσει από τη διαδικασία επιτυχώς. Η βοήθεια χρειάζεται γιατί ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να παλέψει μόνος του με τις συνήθειες, τους νοητικούς προγραμματισμούς, τις σκέψεις και τα αρνητικά συναισθήματα. Καταρχήν δεν είναι σε θέση να τα αναγνωρίσει. Δεν μπορεί να δει καθαρά, ψεύδεται συνεχώς προς τον εαυτό του, έχει μια πλαστή εικόνα για εκείνον, διότι πολύ απλά άγεται και φέρεται από τον εγωκεντρισμό.  Ή – κατά μία άλλη ορολογία - ζει μηχανικά, ζει μέσα σε έναν συνεχή ύπνο. Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος δεν είναι κύριος του εαυτού του.  Δεν διαθέτει «μαγνητικό κέντρο», το οποίο να τον καθοδηγεί σωστά προς τον στόχο του. Στις περισσότερες περιπτώσεις μάλιστα, δεν ξέρει καν ΠΟΙΟΣ είναι ο στόχος του!  

Αυτά είναι θέματα που οφείλουμε να κατανοήσουμε όλοι μας. Η κατανόηση όμως δεν μπορεί να γίνει διανοητικά. Πρέπει να είμαστε  απόλυτα ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Να νιώσουμε και να παραδεχτούμε την αδυναμία μας. Και να απογοητευτούμε με το γεγονός αυτό. Αυτό θα λειτουργήσει ως σοκ για τον οργανισμό μας. Και (ίσως) αυτό μας δώσει την ενέργεια που χρειαζόμαστε για να αρχίσουμε τη διαδικασία. 

Αυτή είναι η μια επιλογή. Υπάρχει και η άλλη επιλογή βέβαια: να παραμείνουμε στον ύπνο μας. Και να συνεχίσουμε να κάνουμε κύκλους…

«Αλλά ο μεγαλύτερος κίνδυνος βρίσκεται στα συστήματα που εμφυσούν στον άνθρωπο την ιδέα ότι το τέρμα του δρόμου βρίσκεται σε ό,τι αποτελεί στην ουσία, το πρώτο μόλις ή έστω το δεύτερο σκαλοπάτι. Σαν να λέγαμε ότι ένας απόφοιτος του Δημοτικού διατείνεται σ’ένα παιδί του Νηπιαγωγείου ότι δεν υπάρχει άλλο σκαλοπάτι παιδείας πέρα από το Δημοτικό. Έτσι πείθουν τους ανθρώπους να μην ολοκληρώσουν ποτέ την πορεία τους προς το τέρμα, αφού θα πιστεύουν ότι έχουν φθάσει σε αυτό. 

Τότε, θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς, που να στραφεί για να βρει σωστή καθοδήγηση; Εμείς θα λέγαμε να αποφύγει τα «εύκολα» συστήματα που υπόσχονται σύντομα και εντυπωσιακά αποτελέσματα ή ηρέμηση, ευδαιμονικά συναισθήματα, άνοιγμα των κέντρων, απόκτηση απόκρυφων δυνάμεων, εύκολη είσδυση σε «μεταφυσικές» περιοχές ή καλύτερα στην τόσο επικίνδυνη και διαλυτική περιοχή του ψυχισμού. 

Να δυσπιστούν σε κάθε σύστημα που δεν οδηγεί πρώτα σε απόλυτη «πτωχεία» του νου, του συναισθήματος και της αίσθησης, που δεν έχει για κορύφωσή του όχι τον Θεό της φύσης, όχι τον Θεό της ζωής, όχι τον Θεό του σύμπαντος, ότι τον Θεό των ακτινοβολιών, όχι το Θεό των ψυχών και των πνευμάτων, αλλά τον Θεό πέρα απ’όλες τις εκδηλώσεις, τον Ανεκδήλωτο και Ανεξερεύνητο. Αλλά και εδώ, όπως είπαμε, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να νομίσει κανείς ότι έφτασε ακριβώς στο Απόλυτο ενώ στην ουσία το είναι του θα έχει ανοίξει απλώς στην ευρυχωρία κάποιας ενδιάμεσης περιοχής. Και επειδή τόσο υψηλοί στόχοι απαιτούν κάθαρση των κέντρων και των λειτουργιών του ανθρώπου από κάθε εγωκεντρικό κίνητρο, θα πρέπει να εμπιστευτεί κανείς τον εαυτό του σ’έναν που να ξέρει, πέρα από οτιδήποτε άλλο, την αντοχή και τη λειτουργία του νευρικού συστήματος για να αποφευχθούν βλάβες των νεύρων ή σε κάποιον με καθολική θέαση και πείρα ολόκληρης της εσωτερικής πορείας από τον Εγωκεντρισμό μέχρι την Καθαρή Συνειδητότητα.»

Η αποκατάσταση του Εωσφόρου