Σάββατο 23 Ιουλίου 2016

Κάτω από την επιφάνεια των αντιθετικών ζευγών




«Είδε λοιπόν, ότι η δυστυχία ήταν ο ένας πόλος του επιφανειακού νου ή του φλοιού, ενώ  ο άλλος ήταν η ευτυχία, μια ευτυχία, ωστόσο που εύκολα γύριζε στον αντίθετο πόλο της, τη δυστυχία.  Με την παραμικρή αντιξοότητα.  Ήταν ευτυχία με όρους.  Γι αυτό οι άνθρωποι την περιφρουρούσαν με δρακόντια μέσα, χτίζοντας τείχη γύρω της, κρατώντας την σπασμωδικά, ή καλύτερα, κρατώντας τις συνθήκες που μέσα τους μπορεί να ζήσει. Αλλά έτσι, από κάτω υποβόσκει πάντα η αγωνία μήπως οι όροι αλλάξουν και η ευτυχία διαλυθεί, αφήνοντας στη θέση της το αντίθετό της, τη δυστυχία. Επομένως, ούτε μέσα στο κλίμα της ευτυχίας μπορεί να νιώσει κανείς απόλυτα ευτυχισμένος, επειδή υπάρχει ο φόβος της στέρησης της ευτυχίας. Αλλά ούτε τη δυστυχία τη ζει κανείς ανόθευτα. Αυτόματα, μπαίνει σε κίνηση ο αντίθετος μηχανισμός με τη μορφή της ελπίδας, της προσδοκίας, του ονειροπολήματος, ακόμα και της ενεργητικής προσπάθειας για φυγή.

Που βρισκόταν, λοιπόν, η αληθινή ευτυχία, μια ευτυχία ανεξάρτητη από αντιξοότητες, που να μην χαλά με τίποτα, που να μην μετατρέπεται σε δυστυχία; H Θ. είχε ζήσει στο κλίμα της αληθινής ευτυχίας, που την ονόμαζε «το άχρονο». Βέβαια, η γεύση της δεν έμοιαζε με τη γεύση της λεγόμενης «ευτυχίας», αλλά τι σημασία είχε αυτό; Η Θ. δεν μπορούσε να σταθεί στη γεύση, το θέμα την έκαιγε στη βασική ουσία του. Και το άχρονο βρισκόταν κάτω από το ζευγάρι ευτυχία – δυστυχία που ζει στην επιφάνεια του είναι ή στον φλοιό του εγκεφάλου. Το μυστικό, λοιπόν, ήταν να βυθιστεί κανείς κάτω από την επιφάνεια των αντιθετικών ζευγών. Οπότε η ευτυχία και η δυστυχία παύουν πια να έχουν νόημα. Όποια τροπή κι αν πάει τότε η ζωή του ανθρώπου, καλή ή κακή, σύμφωνα με τα κριτήρια της επιφάνειας, αυτός που έχει τις ρίζες του στο άχρονο δεν νιώθει ούτε ευτυχισμένος ούτε δυστυχισμένος με την τρέχουσα έννοια. Δεν τον αγγίζει πια η ευτυχία ή η δυστυχία της επιφάνειας. Τίποτα επιφανειακό δεν μπορεί να προσθέσει έστω και μια σταγόνα στην πληρότητα του άχρονου και τίποτα να αφαιρέσει έστω έναν κόκκο από την ίδια αυτή πληρότητα. Το Πλήρες, το Άχρονο, δεν υπόκειται ούτε σε αύξηση, ούτε σε μείωση.


«Για σκέψου ότι ήμουν αιχμάλωτη των αντιθέσεων της επιφάνειας τόσα χρόνια!» συλλογίστηκε. «Για σκέψου επίσης πόσοι άνθρωποι κυνηγούν την ευτυχία της επιφάνειας, πέφτοντας στο αντίθετό της, χωρίς να υποπτεύονται την ύπαρξη ενός υπόβαθρου από αδιάσπαστη Ευτυχία που δεν έχει καμμιά σχέση με τις αντιθέσεις. Ωστόσο, θα άγγιζα ποτέ το άχρονο και πλήρες αν δεν είχα χτυπηθεί αλύπητα ανάμεσα στις Συμπληγάδες των αντιθέτων;»


Ιερός Γάμος  4




Σάββατο 9 Ιουλίου 2016

Μια βαθιά εσωτερική κρίση




«Τώρα που βλέπω καθαρά τον οξύ διαχωρισμό ανάμεσα στο Απόλυτο Πνεύμα και την Απόλυτη Ύλη, μπορώ επίσης να αντιληφθώ ποιοι άνθρωποι βρίσκονται πιο κοντά στον πόλο της Απόλυτης ύλης και ποιοι στον πόλο του Απόλυτου Πνεύματος. Είναι θέμα αναλογίας ανάμεσα στα δυο στοιχεία. Αν ένας αποτελείται από δυο μέρη ύλης και από ένα μέρος Πνεύματος, το Πνεύμα θα είναι πολύ αδύνατο και δεν θα έλκεται από τον πόλο του Φωτός. Ενώ αντίθετα, τα δυο μέρη της ύλης θα έλκονται με μαγνητική δύναμη στον πόλο της Ύλης.

Ώστε τα πάντα είναι θέμα στόφας και αυτή η εσωτερική στόφα καθορίζεται από Κοσμικές και Πλανητικές επιδράσεις κατά την ώρα της σύλληψης και της γέννησης. Υπάρχουν στιγμές και περίοδοι μέσα στο διάστημα εντός χρόνου που ένα ορισμένο μέρος της γης εκτίθεται σε βαριές, υλικές επιρροές που διαθέτουν ελάχιστο «πνεύμα». Και αυτές τις επιρροές τις απορροφά το παιδί. Απ’την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι που αποτελούνται από δυο μέρη πνεύματος και ένα Ύλης, οπότε έλκονται προς το Πνεύμα.

Όταν μιλάω για συνάντηση με τους «συγγενείς» μου, δεν εννοώ ανθρώπους σαν τον ΝΖ, την Λ, την Σ, την Α, ή την Θ που τα πνευματικά τους στοιχεία δεν είναι δυναμικά ούτε ενδιαφέρονται άμεσα για την ένωση με το Απόλυτο. Τα πρόσωπα που ανέφερα και που θα μπορούσε ο αριθμός τους να αυξηθεί με την προσθήκη πολλών άλλων, είναι περισσότερο υλικά παρά πνευματικά, περισσότερο ενδιαφέρονται για τις ανέσεις της Ζωής παρά να διακινδυνεύσουν τα πάντα για να ενωθούν με το Απόλυτο. Γι αυτό δεν κάνουν τίποτα για να ενώσουν τους δυο κόσμους. Και πώς να τους συνδέσουν αφού ζουν ουσιαστικά στον έναν κόσμος και υπακούουν στις προτροπές του.»

(…)

«Για αρκετό καιρό τώρα νιώθω πως δεν είμαι μέσα στο σώμα μου γι αυτό μπορώ και τα παρακολουθώ αντικειμενικά, σαν να είναι αντικείμενο. Αυτό σημαίνει ότι έχω αποσυρθεί σε μεγάλο βάθος, σε ένα βάθος που ανοίγεται σε έναν χώρο του απείρου που πριν δεν είχα αγγίξει γιατί οι κεραίες μου δεν ήταν τόσο μακριές όσο τώρα. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι τώρα αντλώ την «τροφή» μου από μια κοσμική περιοχή πολύ πιο μακρινή από τη γη μας και από την προηγούμενη περιοχή που είχε γίνει προσιτή στις αόρατες κεραίες μου. Γι αυτό τώρα άρχισαν να λειτουργούν κέντρα που πριν ήταν αδρανή, κέντρα που αντιστοιχούν σ’αυτήν την πιο μακρινή περιοχή του περιβάλλοντος σύμπαντος.

Αυτά τα κέντρα δέχονται τώρα επιρροές και κοσμικά ρεύματα που πριν δε μου ήταν δυνατό να απορροφήσω και όλα αυτά συμβαίνουν γιατί φαίνεται πως μπήκα σε νέα εσωτερική φάση, πιο βαθιά από τις προηγούμενες. Όλες μου οι δυνάμεις έχουν αποσυρθεί από την υλική επιφάνεια, αφήνοντας το σώμα με ελάχιστη ενέργεια, για να ανταποκριθούν στις απαιτήσει αυτής της νέας εσωτερικής φάσης που τείνει να ενωθεί και να εξερευνήσει μια απόμακρη περιοχή του αόρατου κόσμου. Γι αυτό τα νεύρα είναι πολύ τεντωμένα, οι αδένες πονούν από την ένταση, το στομάχι δε δέχεται βαριά τροφή και το μόνο που επιθυμεί είναι λεμόνι, χαμομήλι και κάτι ανάλογο.»

(…)

«Περνάω από μια βαθιά εσωτερική κρίση. Βρίσκομαι σ’ένα ευρύτατο κενό και αυτό το κενό είναι η Ζωή. Η άσκοπη Ζωή, η Ζωή που αποτελεί την ίδια της τη δικαίωση, που είναι ο ίδιος της ο σκοπός, μου είναι κάτι το απόλυτα ξένο, που δεν μπορώ να το αφομοιώσω. Και η αιτία είναι ότι δεν είμαι φτιαγμένη για να ζήσω σ’αυτό το τεράστιο κενό της Ζωής που μου φαίνεται κενό επειδή δεν βρίσκω νόημα στο να ζω απλώς και μόνο χωρίς να ξέρω γιατί ζω. Αυτό είναι ένα αδιέξοδο για τη φύση μου που ζητάει νόημα. Το ερώτημα που με βασανίζει είναι: Για ποιον ύστατο σκοπό ζω; Για μένα, η Ζωή είναι το μέσο, το όχημα, που θα με μεταφέρει σε κάτι που βρίσκεται πέρα απ’αυτήν. Γι αυτό η Ζωή είναι για μένα ένας τομέας απόγνωσης και τυφλότητας, παρ’ όλη της την ευρύτητα και τον απερίγραπτο πλούτο.»


Από τον εγωκεντρισμό στην καθαρή συνειδητοτητα








Τρίτη 8 Μαρτίου 2016

To αίτημα του τέλειου γάμου



«Ήταν φανερό ότι ο Ζ ικανοποιούσε τη γυναικεία πλευρά της. Την πλευρά που λειτουργούσε με το συναίσθημα και τις αισθήσεις. Η αντρική πλευρά της λειτουργούσε με τη σκέψη και τη διαίσθηση. Οι δυο αυτές «αντρικές» λειτουργίες της την ωθούσαν σε στόχους έξω από την ερωτική σφαίρα. Αλλά το συναίσθημα και οι αισθήσεις, ένιωθαν την ανάγκη μιας ζεστής, ερωτικής σχέσης που να καλύπτει τη δική τους περιοχή. Οι δυο πλευρές φαίνονταν ασυμβίβαστες. Ωστόσο, υπήρχε και ένα τρίτο κάτι στη Θ. που έτεινε να συνενώσει τις αντιθέσεις σ’ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο. Αυτό το τρίτο κάτι είχε αρχίσει να προκαλεί την κατάσταση του γάμου μέσα της. 

Αλλά ο εσωτερικός γάμος απαιτούσε να εκφρασθεί και εξωτερικά. Ωστόσο, τότε μόνο θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί αν η Θ. συναντούσε έναν άντρα με φύση συγγενική με τη δική της. Μια ένωση μ’έναν τέτοιον άντρα θα δικαίωνε όλες τις πλευρές και των δυο τους. Αλλά, ως εκείνη τη στιγμή, η Θ. είχε συναντήσει βασικά τύπους που ικανοποιούσαν τη θηλυκιά πλευρά της. Τα άτομα του άλλου φύλου που είχαν τις ίδιες πνευματικές ροπές με τις δικές της, δεν άγγιζαν καθόλου τη γυναικεία φύση της. Λες και δεν υπήρχε πόλωση. Αλλά όσοι την είχαν συγκινήσει ερωτικά, δεν συμμερίζονταν τις πνευματικές της τάσεις. Ίσως να τη θαύμαζαν γι αυτές, να την έβλεπαν σαν ξεχωριστό ή ανώτερο πλάσμα, αλλά έμεναν έξω απ’την πνευματική περιοχή της και η Θ. ένιωθε ασυντρόφευτη σ’αυτόν τον τομέα, «άγαμη», αδιασταύρωτη. Αυτή η κατάσταση κατέστρεφε το αίτημα του «τέλειου γάμου» που της επέβαλε το βαθύτερο είναι της.

Ο Ζ. και όσοι άνδρες άγγιζαν τη θηλυκιά πλευρά του συναισθήματος και της αίσθησης, αντιπροσώπευαν τη γη, την ύλη, τον κόσμο της αμεσότητας και της χρονικότητας. Οι πνευματικοί – διανοητικοί φίλοι της, αλλά και οι δικές της πνευματικές – διανοητικές τάσεις, αντιπροσώπευαν τον ουρανό, το πνεύμα, το άχρονο και αιώνιο, μια μεταφυσική διάσταση. Με άλλα λόγια, η αντρική φύση της ήταν συνώνυμη με το πνεύμα και η θηλυκιά με την ύλη ή τη φύση. Το γεγονός ότι οι δυο αυτές τάσεις έβρισκαν διέξοδο, στον έξω κόσμο, ξεχωριστά η κάθε μια, οι πνευματικές στους πνευματικούς της φίλους, οι υλικές, στους ερωτικούς δεσμούς της, προκαλούσε έναν τεχνητό διχασμό. Πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού η κυρίαρχη εσωτερική τάση και των δυο πλευρών της ήταν η ένωσή τους, όχι μόνο μέσα στην ίδια, αλλά και μ’ένα πρόσωπο του άλλου φύλου, που να συνένωνε και τις δυο αυτές πλευρές, όπως και η Θ;»


Ιερος γαμος 1






Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

Η αγάπη βρίσκεται στον πυρήνα



«Τι εννοούσες τις προάλλες λέγοντας ότι δεν είχες ποτέ αγαπήσει, ούτε ποτέ αγαπηθεί; Αυτή σου η κουβέντα με τριβελίζει. Εγώ ξέρω ότι λίγες γυναίκες έχουν αγαπηθεί όσο εσύ.»

«Άκουσε, Λ., όλα εξαρτώνται από το τι ονομάζει κανείς αγάπη.»

¨Ώστε είναι θέμα ονομασίας;»

«Σωστή η ερώτησή σου. Δεν είναι θέμα ονομασίας.»

«Τότε τι είναι;» επέμεινε η Λ.

«Είναι θέμα επιπέδων,» είπε η Θ.

«Δεν σε καταλαβαίνω.»

«Εγώ φταίω. Αυτές οι καταστάσεις δεν περιγράφονται άμεσα, αλλά περιφραστικά.»

«Ούτε τώρα σε καταλαβαίνω. Εγώ περιμένω να μου διαλύσεις τις απορίες μου.»

«Εύκολο το χεις;» είπε η Θ. αναστενάζοντας. Σε λίγο συνέχισε. 

«Να, φαντάσου ένα φρούτο, με τον πυρήνα του, την ψίχα του και τη φλούδα του. Η φλούδα είναι ένα επίπεδο που θα το ‘λεγα επιφανειακό, η ψίχα άλλο επίπεδο, βαθύτερο και πιο εσωτερικό και ο πυρήνας το πιο βαθύ και πιο εσωτερικό επίπεδο που διαθέτει το φρούτο. Φαντάσου, τώρα, τη φλούδα να αγαπά ή να ερωτεύεται. Έπειτα, φαντάσου τον πυρήνα να κάνει το ίδιο. Έχεις την εντύπωση ότι όταν μεταφέρεται κανείς από τη φλούδα στο βάθος θα έχει την ίδια γεύση του έρωτα και της αγάπης;  Ποια αγάπη θα είναι πιο βαθειά, πιο ριζική, πιο συγκεντρωμένη;»

«Κάτι αρχίζω να βλέπω,» είπε η Λ. «Ε, ασφαλώς η πυρηνική αγάπη θα είναι η πιο βαθιά και η πιο συγκεντρωμένη, γιατί θα ξεκινάει από τη ρίζα και το κέντρο της ύπαρξης. Άσε που περιέχει κιόλας τον σπόρο της συνέχισης της ζωής, ενώ η φλούδα και η ψίχα δεν μπορούν να ανανεωθούν από τον ίδιο τον εαυτό τους. Δεν περιέχουν σπόρο.»

«Θαυμάσια. Κατάλαβες τώρα ή πρέπει να συνεχίσω;»

«Και κατάλαβα και θέλω να προχωρήσεις στις λεπτομέρειες,» δήλωσε η Λ.

«Όσο ζούσα, λοιπόν, στη φλούδα της ύπαρξής μου πίστευα ότι αγαπούσα και ότι με αγαπούσαν επειδή δεν γνώριζα άλλο είδος αγάπης. Τώρα, φαίνεται πως εξάντλησα ό,τι εμπειρίες είχε να προσφέρει η φλούδα και βρίσκομαι κάτω απ’αυτήν. Δεν τολμώ να πιστέψω ότι έχω αγγίξει τον πυρήνα. Εκείνο που είναι σίγουρο είναι ότι νιώθω ανέραστη και παρθενική, επειδή τώρα ξέρω ότι η αγάπη βρίσκεται στο βάθος και όχι στη φλούδα. Είχα μερικές νύξεις για το πώς είναι η αγάπη σ’εκείνο το πρωτογενές βάθος. Είναι το ίδιο με τη ζωή. Το πώς, όμως, νιώθει κανείς όταν η αγάπη για ένα ετερόφυλο ον αναβρύζει από κει, δεν το χω ζήσει. Άλλωστε, υπάρχει τόση επάρκεια όταν με πλημμυρίζει η ζωή από κείνο το βάθος, ώστε δε μου λείπει καθόλου η ερωτική σχέση με έναν ετερόφυλο.»


Ιερός Γάμος 4







Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2016

Η ζωή μας, μια ταινία






Αποσπάσματα από το βιβλίο του Μουράβιεφ, "Γνώση", που η Σοφία παραθέτει στον Ιερό Γάμο 3. 



«Η ζωή του ανθρώπου είναι μια ταινία. Είναι βέβαια δύσκολο το καρτεσιανό μας πνεύμα να δεχθεί την αντίληψη αυτή. Το τρισδιάστατο πνεύμα μας δεν προσαρμόζεται εύκολα σε ιδέες και γεγονότα που αγγίζουν το πεδίο του αιώνιου.

Όσο κι αν φαίνεται ακατανόητο, η ζωή μας είναι μια αληθινή ταινία επινοημένη σύμφωνα με ένα σενάριο η ταινία αυτή γυρίζει μόνιμα και ασταμάτητα, έτσι ώστε, τη στιγμή του θανάτου του, ο άνθρωπος ξαναγεννιέται και, πράγμα που φαίνεται παράλογο, γεννιέται στον ίδιο τόπο, την ίδια ημερομηνία που είχε γεννηθεί και από τους ίδιους γονείς και η ταινία ξαναρχίζει.»

(…)

«Τα ουσιαστικά δεδομένα της ταινίας ενός ατόμου μπορούν να περιγραφούν ως εξής. Το άτομο, σαν ήρωας του μυθιστορήματος της ζωής του, παρουσιάζεται οπωσδήποτε στην ταινία σαν πρωταγωνιστής. Μπορεί όμως να παίξει και δευτερεύοντα ρόλο στην ταινία ατόμων που στην προσωπική του ταινία κρατούν ρόλους βοηθητικούς. Έτσι, κάθε ταινία εμπλέκεται σε άλλες ταινίες όπου συναντώνται τα ίδια πρόσωπα, σε τελείως όμως διαφορετικές καταστάσεις.

Είναι γνωστό ότι η ανθρώπινη προσωπικότητα είναι ένας οργανισμός με πολλά τμήματα ή πλευρές! 987 για την ακρίβεια. Στην ιδανική περίπτωση, που πραγματοποιείται μόνο στα πολικά όντα, οι 987 πλευρές του άνδρα και της γυναίκας είναι απόλυτα πολικές: είναι ο σύζυγος και η σύζυγος, προορισμένοι να δημιουργήσουν, με την ένωσή τους ένα αληθινό ζευγάρι. Αλλά η διανομή (των ρόλων) περιλαμβάνει κι άλλα πρόσωπα που εισέρχονται στην ταινία για να παίξουν ρόλους οργανικά δεμένους με το ρόλο του ήρωα και να οδηγήσουν την ταινία στο τέλος της. Είναι οι φίλες-ψυχές, οι αδελφές – ψυχές, οι συνεργάτες – ψυχές, οι υπηρέτες – ψυχές κλπ. Οι προσωπικότητες όλων αυτών έχουν έναν αριθμό πλευρών όμοιων προς τις πλευρές της προσωπικότητας του ήρωα, αν είναι του ίδιου φύλου, και πολικών αν είναι του αντίθετου φύλου. Στην περίπτωση αδελφού και αδελφής, ο αριθμός των ταυτόσημων ή πολικών πλευρών φτάνει ως τα μισά ή ακόμη περισσότερο. 

Η έλλειψη ικανότητας διακρίσεως, ειλικρίνειας προς τον εαυτό μας, η έμφυτη επιθυμία να ανακαλύψουμε μια τέλεια αντήχηση στις δονήσεις της ψυχής μας και η συνεπακόλουθη ανυπομονησία, επαυξημένες από τη δράση του Γενικού Νόμου (βιολογικού), μας παρακινούν συχνά στη δημιουργία δεσμών που δεν μπορούν παρά να καταλήξουν σε καταστάσεις παράλογες. Αντί να αντισταθούμε στην πλάνη, να περιμένουμε και να αναζητούμε, καταλήγουμε σε ατελείς ενώσεις, πηγές βασάνων για το ζευγάρι και για τα παιδιά. Ακόμη, οι ενώσεις αυτές αλλοιώνουν το νόημα της ταινίας στο σύνολό της και φθείρουν την προσωπική ζωή όλων των ηθοποιών του δράματος. Τέλος, τα εσωτερικά αποτελέσματα που είχαν προβλεφτεί στην αρχική σύνθεση της ταινίας, κινδυνεύουν σοβαρά.

Η ζωή μας μοιάζει, τις περισσότερες φορές, με θεατρικό έργο που έχει συλληφθεί σωστά, στο οποίο όμως οι ρόλοι αναστατώνονται από κάποιο πρόσωπο που ζητά το παράλογο. Ο καθένας από εμάς είναι αυτό το κακοποιό και γελοίο πρόσωπο. Τα περισσότερα και τα βαρύτερα στην αποπληρωμή λάθη μας παρουσιάζονται στο θέμα του γάμου που γίνεται από υπολογισμό ή στο καθαρά ερωτικό θέμα όπου υπάρχει απόλυτη έλλειψη υπολογισμού (στάθμισης, κρίσης). Ακόμα και τα καλής πίστης άτομα δεν είναι απαλλαγμένα από τα σφάλματα. Το να πάρει κανείς έναν αδελφό ή μιαν αδελφή για σύζυγο, δημιουργεί, από την εσωτερική κυρίως άποψη, μια εξαιρετικά περίπλοκη κατάσταση που περιπλέκεται ακόμη περισσότερο όταν γεννιούνται παιδιά από τις ενώσεις αυτές.


Η ζωή τότε παίρνει χαρακτήρα αιώνιας συνθηκολόγησης με τον εαυτό μας. Αυτή η κατάσταση επιφέρει οπωσδήποτε πλήγματα στην ηθική και ψυχική υγεία των «τυχαίων συζύγων»: αλλοίωση του διανοητικού κέντρου από την απάτη και το ψέμα. Αλλοίωση καρδιακή, αν το συγκινησιακό κέντρο είναι ευαίσθητο και ποθεί ακόμα την αλήθεια τέλος, σωματικές αρρώστιες σκοτεινής προέλευσης. Πάντως, μια τέτοια κατάσταση προκαλεί οπωσδήποτε συνεχή απώλεια λεπτών ενεργειών, πράγμα που, με τη σειρά του, επιταχύνει τα γηρατειά και οδηγεί σε πρόωρο θάνατο.»


Ιερός Γάμος 3