Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Το περιβάλλον είναι ένας αστάθμητος παράγοντας




Η Σοφία έχει δώσει έμφαση σε πολλά σημεία του έργου της στον πόλο «δυσαρέσκεια» προς το ειδέναι, (την εξωστρεφή ροπή, τη γνώση που απορρέει από την φαινομενικότητα). Η δυσαρέσκεια αναγκάζει τον άνθρωπο να ερευνήσει την πηγή και την αιτία της, καθώς έχει απογοητευτεί από την φευγαλέα και ασταθή κατάσταση της εξωτερικής ζωής. Σε πρώτο επίπεδο συνειδητοποιεί ότι εξαρτάται από το περιβάλλον για την εκπλήρωση των επιθυμιών του. Σε δεύτερο επίπεδο ότι το περιβάλλον είναι ένας αστάθμητος παράγοντας. Σε τρίτο επίπεδο ότι η ανθρώπινη δομή είναι τραγική, με την έννοια ότι καθορίζεται από εξωτερικές επιδράσεις. Όμως, αυτός ακριβώς ο πόλος της δυσαρέσκειας, είναι και το στοιχείο που θα τον κάνει να αναζητήσει την ευτυχία στο εσωτερικό του.

Να σημειώσουμε όμως ότι η Σοφία πίστευε πως η ολοκλήρωση και η ανάπτυξη της Συνειδητότητας δεν είναι για όλους τους ανθρώπους. Αυτή τη θέση της την έχει αναλύσει με πολύ καλή επιχειρηματολογία. Σχετικά μπορεί κανείς να διαβάσει στα αποσπάσματα για τους μονούς και διπλούς ανθρώπους, τον φωτεινό πυρήνα και τους γενέθλιους τόπους, που θα αναρτηθούν προσεχώς. 





«Ας δεχτούμε ότι η φαινομενική αιτία του άγχους και της ανασφάλειας οφείλεται στο γεγονός μιας ερωτικής απογοήτευσης ή στο ότι δεν αρέσει κανείς στο άλλο φύλο ή στο ότι δεν βρίσκει αναγνώριση από το περιβάλλον. 

Τα γεγονότα είναι πραγματικά. Κανείς δεν το αμφισβητεί. Και το ειδέναι αποδίδει το άγχος σ’αυτά. Αλλά το συν-ειδέναι διακρίνει αμέσως ότι η αιτία του κακού βρίσκεται στην εξάρτηση του ατόμου από τους άλλους (από το περιβάλλον) για την εκπλήρωση των επιθυμιών του. Οι επιθυμίες βρίσκονται μέσα του και γίνονται αισθητές σαν έλλειψη. Η εκπλήρωση βρίσκεται έξω του και εξαρτάται από το περιβάλλον. 

Αυτή είναι η πρώτη διαπίστωση του συν-ειδέναι. Η δεύτερη είναι πιο νευραλγική. Το περιβάλλον είναι ένας αστάθμητος παράγων, που κανείς δεν μπορεί να τον υποχρεώσει να εκπληρώσει τις ατομικές του επιθυμίες ή να καλύψει τις δικές του ανάγκες. Είναι αδύνατο να εκβιάσει το περιβάλλον, να το αναγκάσει να τον υπηρετήσει. 

Η Τρίτη διαπίστωση κερδίζει σε βάθος επειδή ανακαλύπτει μια τραγική ποιότητα στη δομή του ανθρώπου. Γιατί, ποιος θα αρνηθεί ότι δεν είναι τραγικό να είναι κανείς φτιαγμένος έτσι ώστε να εξαρτά την εκπλήρωση των επιθυμιών του από ένα αδιάφορο περιβάλλον, που δεν γνοιάζεται για τη δική του ευτυχία;

Στη συνέχεια, δεν βρίσκει νόημα σ’αυτό το παιχνίδι της παρουσίας του αιτήματος της ευτυχίας μέσα στον άνθρωπο και της εξάρτησης, για την εκπλήρωσή της, από αστάθμητους εξωτερικούς παράγοντες. Οπότε, αν δεν βρει νόημα σ’αυτό το παιχνίδι, το διαγράφει σαν απατηλό. Μ’άλλα λόγια, βλέπει ότι μια επιθυμία που εξαρτάται από το περιβάλλον για την εκπλήρωσή της δεν μπορεί να είναι πραγματική επιθυμία. Και ότι ευτυχία που εξαρτάται από τέτοιες επιθυμίες, δεν μπορεί να είναι πραγματική ευτυχία. Αν η φορά της ευτυχίας είναι εξωστρεφής, απαιτώντας την εκπλήρωσή της απ’έξω, είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει, αργά ή γρήγορα, τη δυστυχία, αφού δεν ελέγχει την εξωτερική πραγματικότητα. 

Τι γίνεται τώρα, αν το αίτημα για ευτυχία αλλάξει τη φορά του, χάρη στο συν-ειδέναι και στραφεί προς τα μέσα, προς το εσωτερικό του ανθρώπου;»


Δεσμοτροπια




Μυστικιστικό σεξ



«Η ένωση του άντρα και της γυναίκας μοιάζει με το σμίξιμο του ουρανού και της γης. Το σωστό σμίξιμό τους είναι εκείνο που χαρίζει στον Ουρανό και τη Γη την αιωνιότητα. Οι άνθρωποι έχασαν αυτό το μυστικό, γι αυτό κι έγιναν θνητοί. Μόλις όμως το γνωρίζουν ξανοίγεται μπρος τους η Ατραπός της Αθανασίας.»
ShangKuSanTai

«Εδώ σε τούτο το σώμα βρίσκονται τα ιερά ποτάμια. Εδώ είναι ο ήλιος και το φεγγάρι και όλοι οι άγιοι τόποι. Πουθενά δε συνάντησα άλλο ναό τόσο ευλογημένο όσο το ίδιο μου το σώμα.»
ΣΑΡΑ ΧΑ ΝΤΟΧΑ





«Η σεξουαλική εμπειρία δεν φανερώνει ολόκληρο το μεγαλείο της παρά μόνο σ’εκείνους που ατενίζουν τον κόσμο γενικά με καινούριο τρόπο. Από την άλλη, η σεξουαλική σχέση είναι μια κατάσταση που διευκολύνει αρκετά το πλήρες άνοιγμα του είναι, αφού είναι η πιο κοινή και δραματική περίπτωση ένωσης του εαυτού μας με κάποιον άλλον. Αλλά για να γίνει ένα μέσο μύησης για το Ενιαίο Σώμα του Σύμπαντος, χρειάζεται μια στοχαστική προσέγγιση. Αυτό δεν θα πει αγάπη χωρίς επιθυμία, με την έννοια της αγάπης χωρίς χαρά, αλλά αγάπη που δεν την προκαλεί κανείς με επινόηση ή με τη θέλησή του για να ξεφύγει από τη συνηθισμένη αίσθηση του κενού που συνοδεύει το αποκομμένο εγώ. 

Αντί να πούμε ότι μια τέτοια σχέση υπερφαλαγγίζει το «απλό σεξ», ίσως θα έπρεπε να πούμε ότι η σεξουαλική επαφή διαποτίζει κάθε πλευρά της σχέσης, απλώνοντας τη θέρμη της στην εργασία και τη συνομιλία, δηλαδή έξω από την περιοχή της σωματικής συνουσίας. Ο σεξουαλισμός δεν είναι ένα ξεχωριστό διαμέρισμα της ανθρώπινης ζωής. Είναι μια ακτινοβολία που διαπερνά όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά που εντείνεται ιδιαίτερα σε ορισμένα σημεία. Αντίθετα, θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο σεξουαλισμός είναι μια νύξη για τη χαρά που υπάρχει στην ίδια τη ζωή, στη βασική ταυτότητα και ενότητα του ανθρώπου με το σύμπαν. Αλλά αυτή η χαρά είναι συνήθως απωθημένη μέσα μας και η ενότητα με το σύμπαν αβίωτη. 

Δεν μπορούμε να συζητήσουμε ικανοποιητικά μια τέτοια σχέση, όπως επιχειρούν να κάνουν τα εγχειρίδια της σεξουαλικής υγιεινής, σαν να ήταν θέμα τεχνικής. Είναι αλήθεια ότι τόσο στον Ταοϊσμό όσο και στον Ταντρικό Βουδισμό υπάρχει κάτι που μοιάζει με τεχνική της σεξουαλικής επαφής, αυτό όμως, όπως και τα «μυστήρια», είναι το εξωτερικό και ορατό σημάδι μιας εσωτερικής στάσης, αφού έρχεται μόνη της και αβίαστα στους εραστές που ζουν την αγάπη τους στοχαστικά, που δεν βιάζονται να αρπάξουν κάτι απ’αυτήν.»
(…)

«Σύμφωνα με τον Ταντρικό συμβολισμό, η ενέργεια της Κουνταλίνι διεγείρεται, αλλά συνήθως σπαταλιέται στη συνηθισμένη σεξουαλική δραστηριότητα. Μπορεί, όμως, να μεταμορφωθεί σε ένα παρατεταμένο αγκάλιασμα που ανακόπτει τον αντρικό οργασμό και διοχετεύει τη σεξουαλική ενέργεια στη στοχαστική ενατένιση του Θείου μέσα στη γυναίκα. Γι αυτό οι εραστές κάθονται στοχαστικά σταυροπόδι. Η γυναίκα μαγκώνει τη μέση του άντρα με τους μηρούς της ενώ τα χέρια της τα ρίχνει γύρω στο λαιμό του. Είναι φανερό ότι μια τέτοια στάση δεν επιτρέπει καμιά κίνηση. Εκείνο που έχει σημασία είναι να μείνουν και οι δυο ακίνητοι, παρατείνοντας τον εναγκαλισμό τους έτσι ώστε η ανταλλαγή των ουσιών τους να μην είναι ενεργητική αλλά παθητική και δεχτική. Δεν κάνουν τίποτα για να διεγείρουν τη σεξουαλική ενέργεια. Απλώς της επιτρέπουν να ακολουθήσει τη δική της ροή χωρίς να την αδράξουν ή να την εκμεταλλευτούν με τη φαντασία ή με τη θέληση. Ο νους και οι αισθήσεις τους δεν είναι αφημένες στη φαντασία. Απλώς παραμένουν ανοιχτές σε «εκείνο που είναι» χωρίς να προσπαθήσουν να επέμβουν. 

Η βασική αρχή είναι να μείνει αδιατάραχτη η συνείδηση από την επιθυμία της ηδονής. Έτσι οι αισθήσεις δεν συλλαμβάνουν ένα παραμορφωμένο και κερματισμένο όραμα του κόσμου. 

Αν ο νους και οι αισθήσεις είναι ανοιχτές, η σεξουαλική αγάπη με αυτό το πνεύμα είναι μια αποκάλυψη. Η στοχαστική αγάπη δεν είναι θέμα τεχνικής. Γιατί δεν έχει καθορισμένο σκοπό. Δεν υπάρχει τίποτα που να πρέπει κανείς να κάνει για να πετύχει κάποιον σκοπό. Εκείνο που χρειάζεται είναι η επίγνωση ολόκληρης της σχέσης του ανθρώπου με το σύμπαν και της θέσης του μέσα σ’αυτό.
Και τότε η απλή αναμονή φέρνει τη μεγαλύτερη ανταμοιβή της. Αν δεν γίνει καμιά προσπάθεια για οργασμό, η αμοιβαία επαφή γίνεται ένας αγωγός της πιο ζωηρής ψυχικής ανταλλαγής. Η αίσθηση της ενότητας με το αγαπημένο πρόσωπο γίνεται ιδιαίτερα έντονη, αν και η κατάσταση μοιάζει με μια νέα ενότητα ανάμεσά τους, με μια ζωή εντελώς δική της. Αυτή η ζωή – θα μπορούσαμε να την πούμε Τάο – τους βγάζει από τον εαυτό τους. Έτσι νιώθουν πως και οι δυο μαζί μεταφέρονται σε ένα ρεύμα ζωτικότητας, παγκόσμιο ή αστρικό, επειδή δεν είναι πια αυτό που «εσύ» ή «εγώ» κάνουμε. Τα συναισθήματα, που στο κορύφωμα της επαφής μπορεί να νομίσει κανείς ότι είναι το απόγειο του πόθου, δεν είναι παρά η έκσταση της ευδαιμονίας που συνοδεύει το βίωμα της σχέσης, αντίθετα με την απομόνωση του εγώ. Η αίσθηση της μεταφοράς έξω από τον εαυτό μας εκφράζεται επίσης και με ευθυμία, ιδιαίτερα όταν το βίωμα, συνοδεύεται από μιαν έντονη αίσθηση πληρότητας. 

Η άχρονη ποιότητα της ένωσης δεν κερδίζεται με την υπομονή ή με τη διάρκεια, αλλά με την απουσία κάθε σκοπού και κάθε βιασύνης. Ο τελικός οργασμός, που ούτε τον επιδιώκουν οι εραστές ούτε τον εμποδίζουν, έρχεται μόνος τους και δεν είναι μια πράξη, αλλά μια δωρεά κι ένα χάρισμα. Όταν έρθει ο οργασμός σε μια κατάσταση ανοιχτών αισθήσεων και αισθημάτων, δεν είναι απλώς μια εκσπερμάτωση, αλλά μια έκρηξη που οι πιο μακρινές σπίθες της είναι τα άστρα. 

Όσοι βρίσκουν υπερβολική αυτή την περιγραφή αρνούνται να δουν οτιδήποτε το μυστικιστικό ή θείο με αυτή την πράξη. Αλλά με το να μεταχειρίζονται αυτή τη στιγμή σαν έναν κτηνώδη σπασμό, φανερώνουν το τεράστιο χάσμα που τους χωρίζει από τη ζωή. Σε αυτό ακριβώς το ακραίο σημείο μπορεί να ανακαλύψει κανείς ότι το σωματικό και το πνευματικό είναι ένα. Διαφορετικά ο μυστικισμός μας είναι νοσηρός συναισθηματισμός και στείρα αγνότητα και ο σεξουαλισμός μας χυδαιότητα.»


Ιερος Γαμος 1 




Η ύπαρξη βάθους σε μια γυναίκα






«Η ύπαρξη βάθους σε μια γυναίκα και η βεβαιότητα ή έστω και η υποψία ότι για να έχει βάθος θα πρέπει να ασχολείται οπωσδήποτε με την ψυχολογία, προκαλεί αντιφατικές αντιδράσεις. Σε έναν ορισμένο ανδρικό τύπο προκαλεί φόβο, επειδή νιώθει απογυμνωμένος κάτω από το εξονυχιστικό βλέμμα της γυναίκας. Αντιδρά αρνητικά σ’αυτή την απογύμνωση, ίσως επειδή διαισθάνεται κάποιαν εσωτερική του κακομορφία ή δυσμορφία την οποία προσπαθεί να κρατήσει κρυμμένη πίσω από την επίφαση ενός πλαστού εαυτού. Αυτού του είδους οι άνδρες αρχίζουν να προβάλουν στη γυναίκα που διαθέτει βάθος και διεισδυτική ματιά όλες τις δικές τους δυσμορφίες. Την βλέπουν σαν κακόβουλη μάγισσα που απειλεί την ακεραιότητα και την ελευθερία τους. Φαντάζονται ότι θέλει να τους επιβάλει τη δική της θέληση, να τους βγάλει από τον δρόμο τους, να τους κάνει υποχείριους και πειθήνια όργανά της, με λίγα λόγια, να τους εξουθενώσει, να τους εκμηδενίσει. Γι’αυτό φεύγουν έντρομοι από κοντά της για να βρουν καταφύγιο στην αγκαλιά μια απλής γυναίκας που βλέπει μόνο την ασβεστωμένη τους πρόσοψη, κατασιγάζοντας έτσι την βαθύτερη υποψία τους για την εσωτερική τους φτώχια.

Υπάρχει μια άλλη κατηγορία αντρών που, όχι μόνο ελκύονται από το βάθος και τη διεισδυτικότητα της γυναίκας, αλλά που νιώθουν μεγάλη, ζωτική ανάγκη γι’ αυτές της τις ιδιότητες, ίσως επειδή διαισθάνονται ότι μόνο μια τέτοια γυναίκα θα μπορέσει να χρησιμοποιήσει το νυστέρι του χειρούργου για να επανορθώσει την εσωτερική διαστρέβλωση και δυσμορφία τους. Θέλουν να βρουν βαθιά κατανόηση απ’τη γυναίκα του ιδανικού τους, να δουν τον βαθύτερο εαυτό τους μέσα από το δικό της διεισδυτικό βλέμμα, Αυτοί οι άντρες ζητούν βασικά την ψυχική τους υγεία και κάθαρση.

Η τρίτη και πιο σπάνια κατηγορία ανθρώπων περιλαμβάνει άντρες και γυναίκες του τύπου της Θ. που έχουν εισχωρήσει σε κάποιο βάθος μέσα τους και, όπως είναι φυσικό, αναζητούν έναν σύντροφο του άλλου φύλου που να ζει στο ίδιο βάθος με τους ίδιους. Επειδή, ωστόσο, η συνάντηση δυο τέτοιων όντων είναι μάλλον σπάνια, το μόνο που απομένει στους ανθρώπους αυτής της κατηγορίας είναι να αναζητήσουν το όμοιό τους βάθος σ’έναν ετερόφυλο που δεν γνωρίζει συνειδητά την ποιότητα της βαθύτερης φύσης τους, αλλά ελκύεται, αν είναι άντρας, από μια γυναίκα με βάθος και, αν είναι γυναίκα, από έναν άντρα με λανθάνον βάθος.»

 
Ιερος Γαμος 1




Σχέσεις ιδιοτέλειας



Μια καίρια διαπίστωση, που ίσως σοκάρει το άτομο που την  συνειδητοποιεί, ολικά, όχι νοητικά μόνο. Οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους, όσο βρισκόμαστε μέσα στον εγωκεντρισμό, είναι σχέσεις εκμετάλλευσης. Συνεχώς προσεγγίζουμε τους άλλους με προσδοκίες, περιμένοντας εκείνοι να τις εκπληρώσουν και αν αυτό δεν συμβεί, νιώθουμε δυστυχισμένοι. Δεν δημιουργούμε πραγματικές σχέσεις, αλλά σχέσεις κέρδους, σχέσεις ιδιοτέλειας. Προβολές, επιθυμίες, ελπίδες, προσδοκίες, απαιτήσεις, προσπάθειες, επιδιώξεις… αυτά μας συνδέουν με τους άλλους και αυτά επίσης μας αποκόβουν στη συνέχεια. Μετεωριζόμαστε διαρκώς στο δίπολο επιθυμία – απογοήτευση, ευτυχία – δυστυχία, λόγω του εγωκεντρισμού, της λειτουργίας του «φλοιού».

Η Σοφία κατάφερε να αποδεσμευτεί από τον εγωκεντρισμό και να ανοιχτεί σε άλλες περιοχές συνειδητότητας. Το απόσπασμα είναι κομμάτι του ημερολογίου της, σε μια πρώιμη περίοδο όπου η εργασία της με τον εαυτό ήταν ακόμα σε αρχικό στάδιο. Αυτό όμως που πάντα δίνει έμφαση στο έργο της, είναι πως, αν δεν απαλλαγεί ο άνθρωπος από τη σκλαβιά του εγωκεντρισμού, αν δεν ασχοληθεί με την αυτογνωσία και δεν ελευθερωθεί από όλους αυτούς τους νοητικούς προγραμματισμούς, αν δεν αυτοκαθαρθεί, η ασχολία με τις απόκρυφες γνώσεις θα επιφέρει διάφορες ανισορροπίες. 




«Πάλι έπεσα σε απογοήτευση, γιατί αφέθηκα και δεν εξέτασα τα κίνητρά μου. Ο στόχος ήταν ο Χ. και το αποτέλεσμα των προσπαθειών μου οδήγησε σε απογοήτευση. Αν δεν είχα ταυτιστεί με υποθέσεις, που είναι ιδέες, αν είχα μείνει άδεια και έτοιμη να δεχθώ τα γεγονότα, θα έπεφτα σε απογοήτευση; Δεν θα τον έβλεπα τότε σαν ένα ανθρώπινο ον εντελώς ανεξάρτητο και ασυσχέτιστο προς τις δικές μου κρυφές επιδιώξεις ευτυχίας; Βέβαια, είναι τόσο φανερό. Πως μπορώ να γνωρίσω πραγματικά τον Χ., αφού τον πλησιάζω μ’ένα σωρό ελπίδες και προσδοκίες, μ’ένα σωρό ιδέες για το άτομό μου, αφού περιμένω να μου φερθεί σύμφωνα με τα γούστα μου; Πως μπορώ ποτέ να είμαι ανοιχτή σε ανθρώπους και σε πράγματα αν προβάλω διαρκώς τον εαυτό μου επάνω τους; Ύψιστε Θεέ: Μα είναι φανερό πως τους εκμεταλλεύομαι.

Είχα άραγε ποτέ πραγματικά σχέσεις με κανέναν; Πως μπορεί να είχα αφού περίμενα να μου προσφέρουν την ευτυχία που υποτίθεται πως είχα ανάγκη για να καλύψω τη βασική δυστυχία μου; Δίνω μονάχα για να πάρω και αυτό κάνουμε όλοι μας. Σχετίζομαι μαζί σου μόνο όσο μου δίνεις κάτι. Δηλαδή, δεν σχετίζομαι με σένα, αλλά με το ψυχολογικό κέρδος που περιμένω ν’αποκομίσω από σένα. Αν σταματήσεις να μου δίνεις, θα φύγω.  Ω, Θεέ μου, αυτό σημαίνει ότι ποτέ μας δεν προσεγγίζουμε τον άλλο άνθρωπο για τον εαυτό του και μόνο; Σημαίνει αυτό ότι πάντα ασχολούμαστε με τον εαυτό μας, ενώ υποτίθεται πως βρισκόμαστε σε σχέσεις; Μιλάμε ο ένας στον άλλο, νομίζουμε πως επικοινωνούμε, διασκεδάζουμε μαζί, φιλιόμαστε και κοιμόμαστε μαζί, κάνουμε παιδιά κι όμως ασχολούμαστε συνέχεια με το κέρδος που θα αποκομίσουμε από το σύντροφό μας.

Η αποκάλυψη είναι συντριπτική. Με κλόνισε συθέμελα και με έπνιξε στους λυγμούς. Και γω, η τρελή, νόμιζα πως είχα ζήσει μερικές στιγμές ανοικτοσύνης, επικοινωνίας, στιγμές που δεν πρόβαλα τον εαυτό μου επάνω στους άλλους. Τώρα όμως βλέπω πόσο κλειστή είμαι στην πραγματικότητα. Κλεισμένη μέσα στους τοίχους των ιδεών και επιθυμιών, ελπίδων, φόβων και απαιτήσεών μου και όσο κλείνω τέτοια δαιμόνια μέσα μου, θα είμαι αποκομμένη από τον κόσμο τριγύρω μου και έξω μου, ποτέ δεν θα δοκιμάσω τη χαρά της επαφής με μιαν άλλη ψυχή – δηλαδή αγάπη – ποτέ δεν θα γλυτώσω από τη δυστυχία μου.»


Από τον εγωκεντρισμό στην καθαρή συνειδητότητα