Μια βαθιά εσωτερική κρίση

«Τώρα που βλέπω καθαρά τον οξύ διαχωρισμό ανάμεσα στο Απόλυτο Πνεύμα και την Απόλυτη Ύλη, μπορώ επίσης να αντιληφθώ ποιοι άνθρωποι βρίσκονται πιο κοντά στον πόλο της Απόλυτης ύλης και ποιοι στον πόλο του Απόλυτου Πνεύματος. Είναι θέμα αναλογίας ανάμεσα στα δυο στοιχεία. Αν ένας αποτελείται από δυο μέρη ύλης και από ένα μέρος Πνεύματος, το Πνεύμα θα είναι πολύ αδύνατο και δεν θα έλκεται από τον πόλο του Φωτός. Ενώ αντίθετα, τα δυο μέρη της ύλης θα έλκονται με μαγνητική δύναμη στον πόλο της Ύλης.

Ώστε τα πάντα είναι θέμα στόφας και αυτή η εσωτερική στόφα καθορίζεται από Κοσμικές και Πλανητικές επιδράσεις κατά την ώρα της σύλληψης και της γέννησης. Υπάρχουν στιγμές και περίοδοι μέσα στο διάστημα εντός χρόνου που ένα ορισμένο μέρος της γης εκτίθεται σε βαριές, υλικές επιρροές που διαθέτουν ελάχιστο «πνεύμα». Και αυτές τις επιρροές τις απορροφά το παιδί. Απ’την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι που αποτελούνται από δυο μέρη πνεύματος και ένα Ύλης, οπότε έλκονται προς το Πνεύμα.

Όταν μιλάω για συνάντηση με τους «συγγενείς» μου, δεν εννοώ ανθρώπους σαν τον ΝΖ, την Λ, την Σ, την Α, ή την Θ που τα πνευματικά τους στοιχεία δεν είναι δυναμικά ούτε ενδιαφέρονται άμεσα για την ένωση με το Απόλυτο. Τα πρόσωπα που ανέφερα και που θα μπορούσε ο αριθμός τους να αυξηθεί με την προσθήκη πολλών άλλων, είναι περισσότερο υλικά παρά πνευματικά, περισσότερο ενδιαφέρονται για τις ανέσεις της Ζωής παρά να διακινδυνεύσουν τα πάντα για να ενωθούν με το Απόλυτο. Γι αυτό δεν κάνουν τίποτα για να ενώσουν τους δυο κόσμους. Και πώς να τους συνδέσουν αφού ζουν ουσιαστικά στον έναν κόσμος και υπακούουν στις προτροπές του.»

(…)

«Για αρκετό καιρό τώρα νιώθω πως δεν είμαι μέσα στο σώμα μου γι αυτό μπορώ και τα παρακολουθώ αντικειμενικά, σαν να είναι αντικείμενο. Αυτό σημαίνει ότι έχω αποσυρθεί σε μεγάλο βάθος, σε ένα βάθος που ανοίγεται σε έναν χώρο του απείρου που πριν δεν είχα αγγίξει γιατί οι κεραίες μου δεν ήταν τόσο μακριές όσο τώρα. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι τώρα αντλώ την «τροφή» μου από μια κοσμική περιοχή πολύ πιο μακρινή από τη γη μας και από την προηγούμενη περιοχή που είχε γίνει προσιτή στις αόρατες κεραίες μου. Γι αυτό τώρα άρχισαν να λειτουργούν κέντρα που πριν ήταν αδρανή, κέντρα που αντιστοιχούν σ’αυτήν την πιο μακρινή περιοχή του περιβάλλοντος σύμπαντος.

Αυτά τα κέντρα δέχονται τώρα επιρροές και κοσμικά ρεύματα που πριν δε μου ήταν δυνατό να απορροφήσω και όλα αυτά συμβαίνουν γιατί φαίνεται πως μπήκα σε νέα εσωτερική φάση, πιο βαθιά από τις προηγούμενες. Όλες μου οι δυνάμεις έχουν αποσυρθεί από την υλική επιφάνεια, αφήνοντας το σώμα με ελάχιστη ενέργεια, για να ανταποκριθούν στις απαιτήσει αυτής της νέας εσωτερικής φάσης που τείνει να ενωθεί και να εξερευνήσει μια απόμακρη περιοχή του αόρατου κόσμου. Γι αυτό τα νεύρα είναι πολύ τεντωμένα, οι αδένες πονούν από την ένταση, το στομάχι δε δέχεται βαριά τροφή και το μόνο που επιθυμεί είναι λεμόνι, χαμομήλι και κάτι ανάλογο.»

(…)

«Περνάω από μια βαθιά εσωτερική κρίση. Βρίσκομαι σ’ένα ευρύτατο κενό και αυτό το κενό είναι η Ζωή. Η άσκοπη Ζωή, η Ζωή που αποτελεί την ίδια της τη δικαίωση, που είναι ο ίδιος της ο σκοπός, μου είναι κάτι το απόλυτα ξένο, που δεν μπορώ να το αφομοιώσω. Και η αιτία είναι ότι δεν είμαι φτιαγμένη για να ζήσω σ’αυτό το τεράστιο κενό της Ζωής που μου φαίνεται κενό επειδή δεν βρίσκω νόημα στο να ζω απλώς και μόνο χωρίς να ξέρω γιατί ζω. Αυτό είναι ένα αδιέξοδο για τη φύση μου που ζητάει νόημα. Το ερώτημα που με βασανίζει είναι: Για ποιον ύστατο σκοπό ζω; Για μένα, η Ζωή είναι το μέσο, το όχημα, που θα με μεταφέρει σε κάτι που βρίσκεται πέρα απ’αυτήν. Γι αυτό η Ζωή είναι για μένα ένας τομέας απόγνωσης και τυφλότητας, παρ’ όλη της την ευρύτητα και τον απερίγραπτο πλούτο.»

Από τον εγωκεντρισμό στην καθαρή συνειδητοτητα