Κενό και Παρουσία

Ένα αρχικό στάδιο του Ξυπνήματος, που δεν έχει μονιμότητα, ούτε επιτυγχάνεται με τη θέλησή της. Ωστόσο, έχει ενδιαφέρον να δούμε ότι προέκυψε από την επίμονη παρακολούθηση των σκέψεων και των συναισθημάτων της. Άρχισε να έχει επίγνωση της δραστηριότητας του νου και των συναισθημάτων που οι σκέψεις προκαλούν. Το αποτέλεσμα ήταν ο ρυθμός των σκέψεων και των συναισθημάτων να γίνει πιο αργός, επιτρέποντας να δημιουργηθεί κενός χώρος. Από αυτόν τον εσωτερικό κενό χώρο, αναδυόταν η Συνειδητότητα. Η Σοφία ονομάζει την κατάσταση «νηνεμία», την περιγράφει σαν άχρονη κατάσταση. Είναι παρούσα στο εδώ και τώρα. Αδειάζει από την φλυαρία του νου και από τα συναισθήματα. Και βιώνει.

«Από τότε που άρχισε να ζει τέτοιες καταστάσεις, την είχε απασχολήσει ιδιαίτερα ο μηχανισμός της ξαφνικής εμφάνισης και εξαφάνισής τους. Είχε καταφέρει να εντοπίσει τις συνθήκες που προκαλούσαν ή καλύτερα που έστρωναν το δρόμο για ένα τέτοιο άδειασμα. Βασικά, η αυλαία σηκωνόταν ύστερα από ένα ορισμένο είδος ανιχνευτικής δραστηριότητας στο εσωτερικό της. Όσο ζούσε στην επιφάνεια του είναι της δεν είχε ζήσει τέτοιες καταστάσεις, τυλιγμένη καθώς ήταν μέσα στις πυρετώδεις σκέψεις της και στα αγωνιώδη ερωτηματικά της. 

Από τότε, όμως, που άρχισε να παρακολουθεί συστηματικά τις εσωτερικές κινήσεις της, ο καλπασμός της σκέψης και ο στρόβιλος των συναισθημάτων σαν να άλλαξαν ρυθμό, σαν να γίνηκαν όλα βραδύτερα, επιτρέποντάς της να τα παρακολουθεί με σχετικήν άνεση. Αλλά και τότε ακόμα, δεν είχε ζήσει τέτοιες καταστάσεις. Αυτές ήρθαν ύστερα από ένα αρκετά μεγάλο διάστημα παρακολούθησης και ανίχνευσης της κάθε εσωτερικής κίνησής της. Είχε μάλιστα διακρίνει τον τρόπο που έρχονταν. Με την επίμονη αυτή παρακολούθηση, οι σκέψεις της θαρρείς και λιγόστεψαν. Όπως και τα συναισθήματα. Η αιτία ήταν ότι πολλές σκέψεις και πολλά συναισθήματα που, σε μια πρώτη θεώρηση, φαίνονταν διαφορετικά μεταξύ τους, αποκάλυψαν την κοινή τους ρίζα, ακριβώς όπως ένα δέντρο με πολλά φύλλα και κλαδιά ανήκει σ’έναν ενιαίο κορμό. Από εκεί και πέρα, τα θέματα που την απασχολούσαν της παρουσιάζονταν στην πρωταρχική, βασική μορφή τους, οπότε δεν της έμενε παρά ν’ασχοληθεί με τον «κορμό». 

Μ’αυτό τον τρόπο, δημιουργήθηκε κενός χώρος ανάμεσα στη μια σκέψη και την άλλη, στο ένα συναίσθημα και το άλλο, κι ήταν μέσα απ’αυτές τις ρωγμές που εισορμούσε, κατά διαστήματα, αυτό που η ίδια είχε ονομάσει «νηνεμία», άχρονη κατάσταση, ή Παρουσία. Τότε, εκείνο που πριν μονοπωλούσε την παρουσία, έπεφτε ξαφνικά σε αφάνεια, σε απουσία. Με την εισβολή αυτής της βαθύτερης διάστασης στην επιφάνεια, θαρρείς και σαρώνονταν τα πάντα έτσι ώστε να βασιλεύει ολοκληρωτικά το «κενό». Κενό δηλαδή από τη χρονικότητα, αλλά γεμάτο από τη δική του ιδιάζουσα Παρουσία. 

Δεν μπορούσε, ωστόσο, να εντοπίσει τις αιτίες που εξουδετέρωναν αυτές τις καταστάσεις. Αρκετές φορές είχε νιώσει απογοήτευση επειδή δεν ήταν σε θέση να τις κρατήσει μόνιμα και με τη θέλησή της.»

Ιερος Γαμος 1