Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Σχέσεις ιδιοτέλειας



Μια καίρια διαπίστωση, που ίσως σοκάρει το άτομο που την  συνειδητοποιεί, ολικά, όχι νοητικά μόνο. Οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους, όσο βρισκόμαστε μέσα στον εγωκεντρισμό, είναι σχέσεις εκμετάλλευσης. Συνεχώς προσεγγίζουμε τους άλλους με προσδοκίες, περιμένοντας εκείνοι να τις εκπληρώσουν και αν αυτό δεν συμβεί, νιώθουμε δυστυχισμένοι. Δεν δημιουργούμε πραγματικές σχέσεις, αλλά σχέσεις κέρδους, σχέσεις ιδιοτέλειας. Προβολές, επιθυμίες, ελπίδες, προσδοκίες, απαιτήσεις, προσπάθειες, επιδιώξεις… αυτά μας συνδέουν με τους άλλους και αυτά επίσης μας αποκόβουν στη συνέχεια. Μετεωριζόμαστε διαρκώς στο δίπολο επιθυμία – απογοήτευση, ευτυχία – δυστυχία, λόγω του εγωκεντρισμού, της λειτουργίας του «φλοιού».

Η Σοφία κατάφερε να αποδεσμευτεί από τον εγωκεντρισμό και να ανοιχτεί σε άλλες περιοχές συνειδητότητας. Το απόσπασμα είναι κομμάτι του ημερολογίου της, σε μια πρώιμη περίοδο όπου η εργασία της με τον εαυτό ήταν ακόμα σε αρχικό στάδιο. Αυτό όμως που πάντα δίνει έμφαση στο έργο της, είναι πως, αν δεν απαλλαγεί ο άνθρωπος από τη σκλαβιά του εγωκεντρισμού, αν δεν ασχοληθεί με την αυτογνωσία και δεν ελευθερωθεί από όλους αυτούς τους νοητικούς προγραμματισμούς, αν δεν αυτοκαθαρθεί, η ασχολία με τις απόκρυφες γνώσεις θα επιφέρει διάφορες ανισορροπίες. 




«Πάλι έπεσα σε απογοήτευση, γιατί αφέθηκα και δεν εξέτασα τα κίνητρά μου. Ο στόχος ήταν ο Χ. και το αποτέλεσμα των προσπαθειών μου οδήγησε σε απογοήτευση. Αν δεν είχα ταυτιστεί με υποθέσεις, που είναι ιδέες, αν είχα μείνει άδεια και έτοιμη να δεχθώ τα γεγονότα, θα έπεφτα σε απογοήτευση; Δεν θα τον έβλεπα τότε σαν ένα ανθρώπινο ον εντελώς ανεξάρτητο και ασυσχέτιστο προς τις δικές μου κρυφές επιδιώξεις ευτυχίας; Βέβαια, είναι τόσο φανερό. Πως μπορώ να γνωρίσω πραγματικά τον Χ., αφού τον πλησιάζω μ’ένα σωρό ελπίδες και προσδοκίες, μ’ένα σωρό ιδέες για το άτομό μου, αφού περιμένω να μου φερθεί σύμφωνα με τα γούστα μου; Πως μπορώ ποτέ να είμαι ανοιχτή σε ανθρώπους και σε πράγματα αν προβάλω διαρκώς τον εαυτό μου επάνω τους; Ύψιστε Θεέ: Μα είναι φανερό πως τους εκμεταλλεύομαι.

Είχα άραγε ποτέ πραγματικά σχέσεις με κανέναν; Πως μπορεί να είχα αφού περίμενα να μου προσφέρουν την ευτυχία που υποτίθεται πως είχα ανάγκη για να καλύψω τη βασική δυστυχία μου; Δίνω μονάχα για να πάρω και αυτό κάνουμε όλοι μας. Σχετίζομαι μαζί σου μόνο όσο μου δίνεις κάτι. Δηλαδή, δεν σχετίζομαι με σένα, αλλά με το ψυχολογικό κέρδος που περιμένω ν’αποκομίσω από σένα. Αν σταματήσεις να μου δίνεις, θα φύγω.  Ω, Θεέ μου, αυτό σημαίνει ότι ποτέ μας δεν προσεγγίζουμε τον άλλο άνθρωπο για τον εαυτό του και μόνο; Σημαίνει αυτό ότι πάντα ασχολούμαστε με τον εαυτό μας, ενώ υποτίθεται πως βρισκόμαστε σε σχέσεις; Μιλάμε ο ένας στον άλλο, νομίζουμε πως επικοινωνούμε, διασκεδάζουμε μαζί, φιλιόμαστε και κοιμόμαστε μαζί, κάνουμε παιδιά κι όμως ασχολούμαστε συνέχεια με το κέρδος που θα αποκομίσουμε από το σύντροφό μας.

Η αποκάλυψη είναι συντριπτική. Με κλόνισε συθέμελα και με έπνιξε στους λυγμούς. Και γω, η τρελή, νόμιζα πως είχα ζήσει μερικές στιγμές ανοικτοσύνης, επικοινωνίας, στιγμές που δεν πρόβαλα τον εαυτό μου επάνω στους άλλους. Τώρα όμως βλέπω πόσο κλειστή είμαι στην πραγματικότητα. Κλεισμένη μέσα στους τοίχους των ιδεών και επιθυμιών, ελπίδων, φόβων και απαιτήσεών μου και όσο κλείνω τέτοια δαιμόνια μέσα μου, θα είμαι αποκομμένη από τον κόσμο τριγύρω μου και έξω μου, ποτέ δεν θα δοκιμάσω τη χαρά της επαφής με μιαν άλλη ψυχή – δηλαδή αγάπη – ποτέ δεν θα γλυτώσω από τη δυστυχία μου.»


Από τον εγωκεντρισμό στην καθαρή συνειδητότητα 




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου