«Ο συνηθισμένος άνθρωπος είναι στο έλεος του οργανισμού του. Του
ενστικτώδους κέντρου, δηλαδή των εντυπώσεων που προσλαμβάνει με τις αισθήσεις,
στο έλεος των ορέξεων, της αδράνειας, της αρρώστιας. Είναι επίσης έρμαιο των συναισθημάτων που συνδέονται
με ανθρώπους και τοποθεσίες, παλιές και καινούριες, συμπάθειες και αντιπάθειες,
έρμαιο του φόβου και της αγωνίας. Επίσης είναι έρμαιο της σκέψης, δηλαδή της φαντασίας, του ονειροπολήματος, της
υποβολής. Πραγματικός άνθρωπος είναι αυτός που καταλαβαίνει γιατί ζει, τι
σκοπούς υπηρετεί το σώμα του και τι πρέπει να κάνει.
«Δεν ξέρω αν σε αγγίζουν όλα
αυτά,» αναρωτήθηκε η Θ.
«Με εκπλήττεις Θ., θα’ πρεπε να ξέρεις άμεσα,» διαμαρτυρήθηκε εκείνος.
Έμειναν σιωπηλοί για ένα διάστημα. Τη σιωπή την διέκοψε ο Δ. που είπε,
με στοχαστικό ύφος:
«Συλλογίζομαι τον παραλληλισμό σου με το όστρακο. Το φαντάζεσαι μήπως
σε καμιά στέρνα;»
Η Θ. γέλασε.
«Όχι, το όστρακο και η στέρνα είναι το ίδιο για μένα.»
«Πως είναι το ίδιο;» απόρησε ο Δ.
«Να, μέσα στο όστρακο μπορεί να
κατασκευαστεί ένα μαργαριτάρι από τη διάλυση και μίξη των εξω-ανθρώπινων
στοιχείων. Εγώ νιώθω σ’αυτήν εδώ την περιοχή (έδειξε το στέρνο της) μια στέρνα,
που μέσα της χύνονται τα δυο ρεύματα, περνούν από την σπαγειρία τους, τελούν
τους ιερούς γάμους τους και μεταμορφώνονται σε μαργαριτάρι. Σ’ένα
μαργαριτάρι που αυξάνει σε όγκο με κάθε νέο γάμο των Κοσμικών Ρευμάτων.
Μεγαλώνοντας το μαργαριτάρι, μεγαλώνει και η στέρνα.»
«Κάτι αρχίζω να υποπτεύομαι,» είπε ο Δ. «Κι είναι μεγάλο το
μαργαριτάρι σου, Θ.;»
Ιερός Γάμος 2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου